Rétt eins og annað .........

    Bera foreldrar barnanna sjálfir ábyrgð á hvernig trúfræðsla er túlkuð frá skólans hálfu, þe ef foreldrið setur ekki allt vald í þessum málum, í hendur skólanna.    Það veldur mér vonbrigðum að siðmennt skuli gefa sér þann rétt il að skilgreina fyrir spyrjendum, hver munurinn sé á trúfræðslu og trúboði.   Það er erfitt að ákveða það.  Er það ekki trúboð, sem félagið er að taka að sér?   Það hefur alltaf virkað þannig á mig.

   Afur á móti er ég hrifin af, hversu vakandi þetta félag er, varðandi mannréttindi, og mannúð á Íslandi, sem segir mér að full nauðsyn er á þessu félagi, og ég hef reynt að fylgjast virkilega með þeirra skrifum.  En eg skil ekki, athafnir þeirra,  skil ekki afhverju þeir þurfa vera sérhópur, sem er á góðri leið með að verða sértrúarhópur, og þá sértrú á hvað?    Gott og blessað, en ég held að ég myndi ekki treysta mér til að spyrja barnið mitt 13 ára, " Hvort má bjóða þér veraldlegt eða kristið???"

   Dótturdóttir mín var í trúarbragðatíma, sýndi mér vinnubókina, og glósur hennar um Búddatrú, sem er svo flókin fyrir leikmann, að ég tali nú ekki um barn.   Tek fram að ég er alls ekki á móti öðrum trúarbrögðum en kristni, en ég verð að segja, að það gekk eiginlega yfir mig, að hún, og þau, skyldu vera í þessum utanaðbókarlærdómi, varðandi trúarbrögð úr austrinu.  En Grunnskólalögin, eru orðin svo rúm, á þá vegna þrýstings frá þjóðfélaginu, að þau, sem ekkert botna í þessum hlutum, eru látin þylja þetta, fá alltof litla fræðslu, úr því verið er að þessu, því að vita lítið um eitthvað er verra en ekkert.   Og vegna þessa rýmis í Grunnskóla-lögunum, er stiklað á svo stóru, að líkur eru á að lítið fari inn.

   En, Siðmennt á fullan rétt á sér, og ég held áfram að fylgjast með þeim.  En ég er ósátt við athafnir þeirra, ég geri ráð fyrir að flest þau börn sem þau, "ferma" séu skírð til Kristinnar trúar.   Það er gífurleg ábyrgð, okkar foreldra, það vitum við öll  Fermingin staðfesting á því, síðan eins og við vitum hinsvegar,  að við sem fullorðið fólk getum, og gerum, og það er taka okkar eigin stefnu, allaavega hér á Íslandi.

   Er þá ekki innræting heimilisins, grunnur að þessum skoðunum? Er þá ekki innræting okkar, nokkurskonar trúboð??

   Byrjar þetta ekki hjá okkur?   

  

20 afmæli athafnafélags......

     "Siðmennt hefur barist fyrir raunverulegu trúfrelsi á Íslandi" segir í grein frá Siðmennt.  Þessa baráttu hef ég nú aldrei skilið, eftir að ég fór að spekulera í þessum málum.  Ég hef ekki séð annað en að hér ríki algert trúfrelsi, svo mikið trúfrelsi að mér er persónulega nóg um, við erum svo umburðarlynd, að við látum traðka á okkar hefðum og gilum, og bjóðum hvers kyns öfgum inn í landið, og þá í skjóli þessa orðs "trúfrelsis"  Hér eru margbreytileg trúarfélög, sem betr fer vil ég segja, en við höfum óvart talið okkur Kristinn, en auðvitað er öllum frjálst að taka aðra stefnur, og oft eru þetta sömu gildin, sem við notum, en yfir 90%, eru lútherstrúar og hafa sagt JÁ við þeim kenningum.

   Mér finnst bara lífsskoðunarfélagið bara syna nokkurskonar ofnæmi fyrir prestum. Vilja vinna vinnuna sjálfir, og er ég eiginlega alveg hissa á því að við skulum umbera það, sem sýnir eiginlega að það ER algert trúfrelsi hér á Íslandi.  Vanskilningur minn er alger á umræðum á aðskilnaði ríkis og kirkju. Mér finnst það stórt menningaratriði að ekki komi til aðskilnaðar.  Það hafa aldri verið bönnuð lífskoðunarfélög, það vitum við, það er talsvert af þeim, og er það vel. Höfundur greinar talar um miljarðasparnað árlega,  það má vel vera, en það yrði innig miljarðsparnaður í að hætta að veita fé til allra okkar trúfélaga okkar.  Það yrði miður, þar sem akkurat trúfrelsið okkar er þannig að allir trúarhópar fá fé frá Ríkiskirkjunni.  Mér er ekki kunnugt um Islam.

   Auðvitað velta börn fyrir sér, fermingu. Auðvitað er smart að fá val.  Og í grein stendur að Borgaraleg ferming verði vinsælli með ári hverju.  Það er skiljanlegt, fjölgun kallar á fjölgun.  Ég hef ekkert á móti þessu.   En samt finnst mér skrýtð að þarna er verið að tala um sérþjálfaða athafnastjóra, eiginlega finns mér þetta fyndið.   Hvaða nám hafa þeir að baki?  Hvaða siðfræðinám hafa athafnastjórar að baki?   Hverjar eru aðaláherslur þeirra?

   Okkur er enn sagt að við getum valið um þjónustur, við nafnagiftir, giftingar, og útfarir, á húmaniskan máta.   Eru þessar blessuðu kirkjulegu athafnir okkar ekki húmaniskar???

   Höfundur greinar nefnir trúboð.   Ég man aldrei eftir að trúboð hafi verið stundað í skólum barnanna minna, ég hef grannt fylgst með því, það hefur frekar verið í hina áttina,enda þau í skóla á þeim frjálslegu tímum.   Ég fylgdist grannt með því.  Þessar aðfarir að skólunum eru alrangar að mínu mati, og allt að því ofstækisfullar.   Það er algerlega í höndum foreldra, hvernig kristinfræðikennsla er túlkuð frá skólans hálfu, og það er foreldrið sem getur haft mestu áhrifin í þeim málum, á hvorn veginn sem þau vilja, í átt til vantrúar eða trúar.......

Siðmennt 20 ára......

   Ég hef reynt að fylgjast með öllu sem fra þessu elskulega félagi, þe "félagi siðrænna húmanista á Íslandi, sem segist vera og ég vil trúa að séu málsvarar manngildisstefnu á Íslandi og frjálsrar hugsunar. Það starfar oháð trúarsetningum og stendur fyrir felagslegurm athöfnum.", lýk tilvitnun til Fréttablaðsins frá 13022010.  Eg hef aldrei getað fundið neitt sérstakt að þessu félagi í 20 ár, en alltaf flokkað þetta félag til ofstækisfullra sértrúarmanna, annað hefur mér ekki fundist hægt. Hef engan vegin getað flokkað inní annað.. Það er ósköp auðvelt að gera það með tilliti til þess að þetta er stofnað 1990, og eftir þessi 20 ár skil ég þetta ekki. Mér er ekki nokkurs lífsins leið að sjá að lífsskoðunarfélag geti verið hópur sem tekur að sér athafnir trúarfélaga. Skv. grein Hope, er skilgreining hennar að Lífsskoðunarfélög geti væði verið veraldleg og trúarleg, vill hun þá segja að það é félagsskapur sem fjallar bæði um siðfræði og þekkingarfræði og þjónstu við tíamótaathafnir fjölskyldna. Þjónustan er sambærileg þjónsutu trúarfélaga, en inntakið ekki trúarlegt og athöfnum stýrir athafnastjórií, stað prests.  Ég held að eftir þessi 20 ár þá er ég engu nær, nema að mér finnst ennþá meiri vitleysisgangur í þessari stefnu.  Það er semnsagt athafnastjóri, sem stýrir sömu athöfnum, á sama tíma og kirkjan, og aðalinntak þessa félags er siðfræði, þekkingarfræði, og þjónustu, og hafa þeir sinn leiðsögumann, semsagt allt er eins, nema þarna má ómögulega koma inní málið, trú, eða Jesús Kristur, að ég nefni ekki fleiri.  

Elskulega Siðmennt, eigum við ekki að sleppa þessum vitleysisgangi? ég bara spyr? hvaðan takið þið siðfræðina?, er ykkar siðfræði ekki byggð á siðfræði Kristinnar trúar? ,, Það væri nú soldið gaman að glíma um það......................Ef ekki, við hvaða siðfræðiheimildir notist þið við?   Ég veit að það eru ógrynni heimilda í öllum heimildum, en getið þið bara ekki birt opinberlega ykkar???

Það væri gott................. Til hamingju með afmælið.

Húrra fyrir Grundareigendum.

 

     Fréttin af kaupum, Grundarheimilisins á húseignunum í Mörkinni, var gleðifrétt.  Ég var að leita að umfjöllun og umræðum á Mogganum í dag, blogginu, en kom ekki auga á neitt. Það er okkur líkt, við komumst ekkert útur nöldrinu, og það ævinlega um það sama.   Það er nú meiri uppúrveltingurinn, sem kemur frá okkur dag eftir dag.   En að fá Grundarfréttina "Midt í det hele" var stórkostleg.

   Ég þekki starfssemi Grundar töluvert, eiginlega nokkuð mikið, og hef innst inni dáðst að þeim dugnaði sem rekur þessa þjónustu á mörgum stigum, í gegn.

   Grund  hefur alltaf verið langt á undan sinni samtíð,. vil ég segja, og saga heimilisins fleztum kunn. Það hafa nokkrir hringt í mig, og þótt vænt um þessa ráðstöfun Grundar."Jæja, þá er Grund búin að bjarga okkur".   Þar sem ég hef áhuga fyrir framtíðarstefnu öldrunarmála, létti mér.   Það er loksins komið ásættanlegt val. Það hefur nefnilega ekki verið val, hvað sem ýmsir myndu segja.   Það hefur einnig verið alltof dýrt að fá leigt eins og dæmin sanna.   Það er heilmikill munur á 150 þúsundum og 200 þúsundum,  Þetta virðist bara vera markaðsverð á leigunni.

   Grund hefur alltaf hugsað vel um sitt fólk, og vil ég óska því félagi til hamingju með þetta bjartsýnisátak, það er þetta sem við viljum.

Vistunarmat............

   Það er með eindæmum, hvað búið er að veifa þessu vistunarmati framan í fólk síðastliðin 15 ár  Vistunarmatið er orðið nokkurskonar stóri dómur fyrir aldrað fólk.  Með því er sýnt að við höfum ekki neitt um það að segja, hvernig við viljum sjálf og hvar vera seinasta spölinn.

   Við getum auðvitað valið Brúnaveginn, en er það fýsilegur kostur,? er það raunhæft að greiða tæpar þrjár milljónir í húsaleigu ári?.  Það eru 30.000.000 á 10 áruum, og gott ef hjón eiga þáeign sem upp í það fer.   Ég hef ekki reiknað vexti sem sú upphæð mundi gefa til að byrja með sem auðvitað myndu rýrna, mjög fljótlega.   það hlýtur að vera gífurlegur ´kvíði þegar nær dregur 10 ára kvótanum, því þá er ballið búið, og þá verður ekki spurt hvert einstaklingur þarf að fara, það verður ekki neitt val um stofnun þá. Það er semsagt ekkert búið að laga þessa hluti á 20 árum, það er alveg sama staðan, þó okkur sé bent á að tildæmis biðlistar hafi minnkað, osfrv.  Það er í sjálfu sér ekkert skrýtið, ef rammi vistunarmatsins er svona þröngur.

   Ég hef auðvitað sem aðrir, rætt um þessa hluti við jafnaldra mína.  Það eru gífurlega margir sem hafa lent í nokkurskonar höftum, vegna umönnunar foreldra, eða tengdaforeldra, eða annarra einstaklinga sem á hafa þurft að halda vegna ástands síns.   Ég þekki enga sem neita að hugsa um ættingja sína, sem veikir eru, og ekki fá þá þjónustu sem þeim ber, við aðstæður sem slíkar.   Þekki engan sem ekki hefur rétt hjálparhönd, þegar þörf er.

   Við vitum einnig að það er greidd húsaleiga á öldrunarstofnanir okkar, sem koma þá í gegnum Tryggingarstofnunina, og margur öldungurinn sem hefur sjálfur séð um sín fjármál, fær allt í einu svokallaða vasapeninga, sem eru í lægra lagi, og hafa rök öldunga gegn þessu aldrei dugað.   Það hefur aldrei verið hlustað á rök þeirra, þannig lagað, öldungar hafa verið kjaftaðir í kaf, ef svo má segja.   Öldungur veit að hann gæti átt von á setningu, sem innihéldi athugasemd þess eðlis, að hann geti ´þá farið af stofnuninni, ef honum sýnist svo, þar sem nægir séu um hituna.   Sem auðvitað hefur verið vegna gífurlegra biðlista.

   Það er bara ekkert að marka þessa biðlista, það eru margir rangt metnir, þar sem ættingi vill alls ekki kvarta undan því að hann er að aðstoða fjölskyldumeðlim. Sá sem gætir einstaklings vill ekki kvarta fyrr en hann getur hreinlega ekki meir.  Það er hending, ef rætt er við aðstoðarmanneskjuna, sem oftast er kvenmaður, karlmenn eru yfirleitt afsakaðir í þessum efnum Aðstoðin vill ekki láta það spyrjast um sig, að hún sé ómannleg, og sé ekki eins og hinn miskunnsami Samverji var.     Aðstoðin kvartar ekki eins og áður er vikið að, fyrr en hún sjálf er búin, það er nú bara þannig, og við höfum séð, heimili þar sem sjúkingur heldur aðstoðarmanneskju fanginni, og hefur sjálf breyzt í sjúkling, jafnvel sem enginn tekur eftir.

   En ég hef bara verið að hugsa um mína kynslóð.  Lætur hún bjóða sér þetta?   Já hún er alveg vís til þess, allavega hefur sú kynslóð ekki látið heyra í sér.  Kannske þorir hún ekki, það er dyggð að kvarta ekki, dyggð að umbera meira en einstaklingi ber, og lengi má upp telja.

   En gott verður að fylgjast með kynslóðinni minn, sem hefur ekkert verið nema dugnaðurinn, og við viljum ábyggilega vera heima svo lengi sem hægt er, en einhvernveginn held ég að það geti verið mjög skemmtilegt að vera á Stofnun, og gott að fara inn meðan lundin er góð, því maður er manns gaman..................

ENN UM JÁKVÆÐNI..

   Það er hægara um að tala en í að komast, eins og þar stendur, og fátt er leiðinlegra finnst mér,  en það að draga úr svartsýnisskoðunum viðmælenda sinna, gera lítið úr, og eða verja, endalaust.  En fyrir viku arkaði ég niður í Ráðhús Rvíkurborgar, og sat þar málþing, sem ég átti allsekki von á að yrði svona glaðleg og skemmtileg.   Þau samtök sem að stóðu, voru Krabbameinsfélag Rvíkur, Samhjálp kvenna, og samtökin Ljósið. Þar voru 90% konur, og umræðan var Brjóstakrabbamein.

   Þarna voru mjög manneskjulegir fyrirlesarar, engir tréhestar, enginn upphafinn, og enginn lélegur.   Þó var einn sem "tók salinn", ef svo má að orði komast, og heitir sá maður Jóhann Ingi, og er sálfræðingur, starfandi á Landsspítalanum.   Maðurinn var svo fyndinn, svo af bar, harmaði ég heilmikið að hafa ekki heyrt í þessum manni fyrr, og hugsaði, ja, svona á að taka það. Ég sé eftir að hafa ekki með mér blað og blýant, til að geta hripað niður mörg gullkorna hans, til að kíkja í.   Ræddi hann um svartsýni, bjartsýni, raunsæið, og þessi hegðunarmynstur okkar allara á líflsins göngu.  Og auðvitað var meginþráður Jóhanns þessar mismunandi viðhorf til erfiðra mála í heiminum og alvarlegra mála vegna grafalvarlegra sjúkdóma.

   Hann hlaut mikið lof í lófa, og einhvernveginn komust margir að því að þetta gengur ekkert betur með miklu jarmi.

   En svo er aftur annað mál hvernig til tekst hjá okkur, en "Hvort er auðveldara????"

ÞAÐ ER EINS OG ENGINN................................

   Þori að vera jákvæður, eða vera fyrri til að horfa jákvætt á aðstæður. ´Þær eru allt aðrar en þær voru fyrir ári.  Ég verð bara að skrifa þetta út frá mér, og alhæfa. Aðstæður eru betri, það er þó verið að gera eitthvað, þessi 4ra mánaða lágdeyða, sem var fyrir ári, var okkur ekki bjóðandi.  Það var ekkert gert. Þjóðin var eins og í herkví, allavega upplifði ég andrúmsloftið þá.  Sjálf, fattaði ég alvarleika málsins ekki fyrr en eftir 6 mánuði.  Var strax með von í brjósti að , þetta myndi reddast.  En alvarleikinn hefur svo sannarlega sett svip sinn á margt.

   Ég hlustaði á erindi Jónasar Haralz, hagfræðings, fyrrum bankastjóra Seðlabankans, ekki alls fyrir löngu.   Það var með eindæmum gott, maðurinn sjálfur gaf frá sér afskaplega góða strauma, og umvafði hann salinn,   Jónas fór í gegnum, kreppur okkar alveg frá 1929, þetta var gott að fara í gegnum, á þennan raunsæja máta, en ekki eins og tekið er fyrir oft og mörgum sinnu í okkar ágæta ríkisútvarpi, í formi æsifréttamennsku.

   Sjálf man ég eftir umræðum frá heimskreppunni 1929. Ég átti frænda, sem ég leit mjög upp til sem krakki, vegna þess að að hann kom frá Ameríku, með alla sína fjölskyldu. Hann hafði haft atvinnu þar, og var í góðum málum, og kom á réttum tíma, hingað.

   Stríðinu man maður eftir, og sparsemisáranna þá, lægðarinnar, síðan tímabil peningaflæðis í landinu, með Marshallshjálpinni.  Mikið um driftir, leigumarkaðurinn stíflaður, fólk sem kom hingað í atvinnuleit, og fékk inni hjá ættingjum.

   Íslendingar voru mjög ánægðir með sig ævinlega og gengust ekki inn á þá samninga að fara í bandalag með öðrum þjóðum nema að mjög litlu leiti.   Alltaf hrædd við að missa sjálfstæðið, við höfum í rauninni, þessi litla þjóð, verið með hnefann á lofti, og erum enn að verja sjálfstæði Jóns Sigurðssonar, sem er löngu dautt mál. (Mín skoðun, ekki Jónasar held ég.) Það kom sér illa að vilja ekki ganga í ákveðið bandalag með skilyrðum annarra þjóða, neitakk.

   1957 greiddi ég 1/3 af launum mínum fyrir kápu.  Var ég á mjög góðum launum, ég held að hún hafi verið mjög dýr en hún var líka flott, en þetta var alltof mikið, þetta var í rauninni ekki hægt. En þarna voru tímar erfiðir.

   Um árið 1980 var svakaleg niðursveifla, og er hún mér minnisstæðust, og okkar kynslóð var hún erfið, við vorum þau sem áttum sæg af krökkum, og vorum um leið að berjast fyrir auknum réttindum hér og þar, eins og vitað er.

   2008, og núna eru allir nánast að borga árin á undan, sem voru auðvitað flott, allir til útlanda lágmark einu sinni á ári, hvort sem hann gat það eða ekki. Það auðvitað skipti okkur ekki máli, bankarnir voru svo svakalega almennilegir, og allt var mögulegt.  Svona var það.

   Í dag, segir Jónas Haralz, að þjóðin hafi sig upp úr þessu, við séum þegar á byrjunarreit, og það gangi hægt til að byrja með, en gangi samt, og svei mér ef ég finn það ekki bara. Allavega er betra að líta á framtíðina vonaraugum, en með augum svartsýnismannsins.

   Við höfum semsagt svo oft farið í gegnum þetta, og oft verið verri tímar í heiminum. Vonandi þarf ekki heila heimsstyrjöld til að hjálpa okkur útur þessu.

   En eitt lagði hann ríka áherzlu á, talaði um þennan ótta okkar við önnur lönd. Ótta okkar við að ganga í bandalög með öðrum þjóðum. Ótta okkar við að værum alltaf að missa sjálfstæði. Af hverju látum við svona?

   Var Jónas kannske að meina Evrópusambandið?

   Mikið var svo létt yfir kaffisopanum, eftir erindi Jónasar.

Það er heilmikið átak að rífa sig upp í að blogga aftur....................

   Það hefur verið endalust þref í dagblöðum og útvarpi, en sveimérþá, ef það hefur ekki borið á smá bjartsýni, og jafnvel sýn til framtíðar.  Og það sem maður er búin að spara, svo mikið að mér hefur fundist nóg um, þetta er svo innilega leiðinlegt, og hefur mér oft verið hugsað aftur til ársins 2007, hvað allt var auðvelt.  Plastkortið var hægt að mjólka út í það óendanlega, og alltaf samþykkti bankinn.   Jú það var margt sérstakt við árið 2007, og svo vill til að ég keypti hluti, sem ég hefði engan veginn tímt að kaupa í dag, og Guði sé lof að ég gat leyft mér þetta, ég á þetta allavega og nýt þess, að vísu með smásektarkennd yfir djörfung minni.

   Allt er auðvitað stopp, hvað varðar fasteignasölu og kaup, og undrar engan, allt er í bið, eins og gefur að skilja.  En einhvernveginn veit maður að þetta leysist, og bjartsýn i á framtíð verður að aukast hjá okkur öllum, það er ekki nógu gott að vera með eilífa nánasarhegðun, og engum til góðs, eitthvað má á milli vera, í peningalegu hegðuninni. Leysist, þar sem engin sættir sig við svona krisu, og engin sættir sig þá spillingu sem verið hefur og ég vil trúa því, að þetta hafi eflt landann, sem sé orðinn meðvitaður um gildi lífsmynsturs.

   Eitthvað kannast ég við sparsemishugsun mína, einhverntíma hef ég upplifað þetta áður, og einhvertíma hefur þetta tekið sér bólstað í huga mínum, svo það var ekkert erfitt að fara í þetta far. Ég var meira að segja farin að hugsa um að hvetja alla til að fara fram á skömmtunarseðla fyrir hvern og einn, minnug skömmtunarseðlanna í den.  Mér er það minnisstætt. 

   Man þegar ég fór út í mjólkurbúð fyrir mömmu, með skömmtunarseðilinn i buddunni.  

   Man þegar ég fór  til Sigurjóns kaupmanns á Njálsgötuhorninu með skömmtunarseðilinn í buddunni og keypti flís af smjöri.

   Man þegar mamma vaknaði fyrir allar aldir, til að standa í biðröð fyrir utan Soffíubúð, til þess eins að kaupa Bomsur á hana Sólveigu.   Það var mikið sem hún mamma mín lagði á sig.

   Við áttum það sameiginlegt að reyna redda hlutunum, ég að sendast og hún að sjá út hvað væri hagstætt og hvenær. Þetta voru okkar verk. Pabbi sá um að afla.

   Þetta var góður tími, og ævinlega gott veður í minningunni, en ekki vil ég óska börnum mínum eða barnabörnum þess að neyðast til að hafa það að meginstefnu, að hafa í sig og á.

   Það er eitthvað sem var, og má ekki endurtaka sig. En því miður hafa mjög margir þurft að hugsa næstum einvörðungu um að hafa í sig og á, undanfarið.

   Ég vil endilega horfa til betri tíma.  Fórnir hafa verið færðar, alltof miklar.  Græðgin verður alltaf til staðar, hún er meira að segja áberandi enn, bara í öðrum mæli.   Margir ætla einfaldlega að græða á kreppunni, og það stíft.

   En lífið er bara svona, gengur upp og niður, en ég vil ekki segja að þetta hafi verið nauðsynlegt fyrir okkur, eins og stundum er sagt. Og að Íslendingar hafi þurft að læra sparsemi, fyrr má nú vera skólinn, og það er ekki rétt að segja svona við okkar unga fólk, sem var að gera sitt bezta.

   Þetta er allt að lagast..........................

Það er slæmt að......................

Íslenindagr hlustuðu ekki á hana Hulduhún var líklegast með það bezta plan sem við hefðum getað notað og sem best hefði verið fyrir okkur öll . Ég las greinar við  hana og um hana í Norsku fagblöðunum og var ánægð með.   En við gátum auðvitað ekki notað þarna konu, og allsekki hjúkrunarfræðing, sem segir upp stöðu sinni í Norge, þykir góð þar, og svo?...............Neineinei, hún gerir þetta ekki eins og við viljum gera, við viljum skipa þarna karlmann, sem gerir svona flest eins og við vljum og svo kusum við Ögmund sem ráðherra í þettaembætti.   Ögmundur er finn maður, og  nauðsynlegur innan íslenskrar pólitíkur. En hvernig væri nú að hlutsa a átætlun Huldu. hverng væri nú að gera Huldu að heilbrigðisráðherra, Já segi ég bara og ég vil þessa áætlun huldu nú upp a borðið skilmerkilega til að hún skiljist til okkar allra. Hulda þarf allavega ekki að dröslast með þennan pólitíska vagn í farteski sínu, sem allr hugsjónir eru að kæfa.

ICESAVE............

   Þeir sem ekki sammþykkja þennan samning, sem vonandi verður hægt að endurskoða eftir nokkur ár, eru að stefna þjóðinni í lægð, sem elstu menn, hafa aldrei upplifað..  Ef samningurinn verður felldur, get ég ekki séð að við skilum neinu nema því versta til afkomenda okkar.

   Semjum hann barnanna okkar vegna.   Nú verðum við að sjá glætu, eftir þessa 10 mánuði.......