Í BYRJUN AÐVENTU

   Á leið suður, komust þau gegnum alla Samaríu og fóru mjög greitt. Þau höfðu augun á stígnum, og kvíðin fylgdust þau vel með nánasta umhverfi. Þau áttu von á einhverskonar fjandskap frá hópum sem hataði þau sem lifðu í þessum landshluta. Afkomenda hinna fornu Assyríumanna, sem þekktir voru fyrir sína syndugu hugsanir og fornu trúararfleifð. Þessi fjandsamlegi hópur hafði sest hér að þegar Shalamazer Konungur Ninhevé hafði sölsað undir sig héraðið, eftir árás hans á ættflokkana tólf og splundrað þeim.     Þessi hópur var jafnvel miklu heiðnari en Gyðingarnir, þeir tilbáðu Mósebækurnar fimm, þær voru þeirra heilögu lög, og Guð hefði úthlutað þeim Samaríu.   Þeir tilbáðu ekki Musterið í jerúsalem heldur Gerizim fjall sem var á þeirra landssvæði.    Galíleuleiðangurinn fór hratt yfir, en komust ekki hjá því að gista tvær nætur undir opnum himni  í þessu fjandsamlega umhverfi, þessir villimenn í Samaríu áttu sér engin mörk, og voru vísir til að neita þeim um vatn til drykkjar, jafnvel þó að sannur Hebrei væri að dauða kominn vegna vatnsþarfar.          Slíkur var ótti leiðangursmanna að þvert ofan á venjur sínar, skiptu karlmennirnir sér í tvo flokka, og var annar hópurinn fyrir framan konur og börn, en hinn hópurinn aftan við, til að varna þeim ágangs, eða einhverju enn verra.    En Samaríumenn, samtsemáður, hljóta að hafa verið í meira jafnavægi, þar sem Galíleuflokkurinn mætti engu íllu frá þeim þetta skiptið.  Engir ræningjar komu úr hæðunum og grýttu þau.