AFREK ÁRSINS

kOM SVONA SEM SAGT ÚT, HÉLT AÐ MYNDIN HEPPNAÐIST, GENGUR BETUR NÆST.......

Meira um árstíðirnar.

Held ég hafi nefnt ársíðaleysið á Íslandi, búum við ekki við árstíðaskipti? Ég er ansi hrædd um það, þau eru heimatilbúin.  Núna til dæmis er Jólavertíðin að fara í gang, dagblöðin þyngjast, og komast vart í póstkassann hjá okkur allavega.  Og eitthvað losnar um budduna hjá okkur.  ´Hún er nú svosem frekar laus teygjan á minni, en ég fór í byggingarvöruverslun í gær til að skoða eldhúsvask, það var löng leið.  Þar gekk ég fram hjá ymsum hlutum, bollastellum, skrúfjárnum, málningarrúllum (vel að merkja á útsölu), ryksugum og sleifum.  Ég staðnæmdist við gjafakassa, óskaplega fallegan, gott ef ég hefi bara ekki séð svona kassa í gamla daga, sem innihélt karamellur eða eitthvað góðgæti þess háttar.  Ég stóð rígnegld við körfuna, í þessum skrautlega málmkassa var borvél, svei mér þá ef mig bara vantaði ekki borvél við þessa sýn, það yrði nú aldeilis gaman að eiga svona kassa með svona actionsgrip í.  Ég komst einhvernveginn framhjá þessum ósköpum, og gekk út án vasks.   Labbaði mér í nærliggjandi verslun, þar fengust einungis hreinlætistæki, allt saman mjög fallegt, hvert öðru fallegra, ég skoðaði auðvitað alltsaman þarna inni, baðkör, krana handlaugar og ég veit ekki hvað. Vildi athuga nánar með vaskinn, en var með þessa jólainnkaupstilfinningu sem kemur yfir suma, og var eiginlega mjög heppin með að geta ekki gengið út með þessar vörur sem ollu ofbirtu í augum mínum........ Ég er ekki enn búin að ákveða vaskinn, þar sem ég á kost á öðrum gefins, svo ég er ekki alveg sjálfri mér alveg samkvæm á þessum árstíma, þe jólavertíðarárstíðinni.

SKAMMDEGI ELDHUS

Það er svo oft sem að við kvörtum svo mikið yfir árstíðalausu landi. Tölum mikið um það, hversu dýrmætt það er að hafa árstíðir.  Ég er svo viss um að það er rétt, en ég hefi aldrei gerst svo myndarleg að hafa búið utan Íslands, svo ég veit bara ekkert um þetta, allavega hefi ég enga reynslu.  En mér finnst samt mjög skemmtilegt þegar ég kem til dóttur minnar í Osló, kem í herbergið sem ég gisti í, og sé þá sumarfötin hennar frágengin, sem liggja í skápnum í dvala.

   Ennfremur er eitthvað snyrtilegra í fatahenginu, þar sem ekki ægir öllu saman eins og stundum vill verða hjá mér, þó ég sé með nokkurskonar vísi að innpökkun fata.

   Ég var að segja við Gullu Rún sem nýflutt er frá Portugal, að hér væru nokkurskonar dagskipanir á veðri, til dæmis var kalt á laugardaginn, hálfgert loðkápuveður, og síðan þessi sumarrigning í dag. Við mæðgur fórum á laugaveginn í dag í smáinnkaup.  Mér fannst ég upplifði íslensku árstíðaskiptin í dag. Það er kominn vetur,þó engan veginn væri hægt að nema það nema vegna skammdegisins. En greinilega er kominn vetur þegar Allt er bjart á Laugaveginum, og ösin að fara í gang, meira að segja hægt að ganga á blankskóm, og það er miður nóvember.  Þessi verslunarbirta heldur svo lífinu í landanum, svona fram yfir áramót. Mörg okkar láta vetrarljósin, sem bara fyrir nokkrum árum hétu jólaljós, loga ja sumir fram í mars.

  Í mínum huga er búið að vera haust, þar til í dag, við þessa uppgötvun mína á Laugaveginum. Ég fann einnig til vetrarins, við þá ákvörðun mína að fara ekki í Kringluna, vegna magasínssyndroms sem ég er illa haldin af, og svei mér þá ef ég er ekki búin að smita Gullu af þessu syndromi, sem ég hélt að væri ekki beint bráðsmitandi, en áróður hefur áhrif.

   Við keyptum meira að segja bara götuskó, ekki bombsur, eins og ég keypti í fyrra, sem eru einsog nýjar nú, þegar ég dró þær rykfallnar fram, eftir rúmlega árshlé frá notkun, og voru þær notaðar í útlöndum, þar sem snjór á vetrum er algerlega öruggt að svo verður.

   Gulla keypti sér semsagt mjög pena Puma skó, í bjartsýniskastinu okkar í dag. Bombsurnar bíða, ja þar til þörf er á því.  Nýbúarnir mínir bíða eftir hinum margumtalaða snjó móður sinnar, ég vona þeirra vegna að einhver almennileg snjókoma verði í vetur, helst á jólunum þeirra vegna. Sjálfri finnst mér rauð jól svo skemmtileg. Þá get ég gengið á blankskóm niður Laugaveginn. En það má líka alveg vera snjór, þar sem ég á bombsur.

   Eldhúsið er ekki komið í gagnið og höfum við hjón legið uppá ættingjum okkar, gólfefni og stigar í stofunni, en ég klambraði að stofuglugganum til að fá meiri raka inná svæðið, sem er mjög rykmettar af steypuryki og lítilsháttar sagi.

   Sjálf fæ ég vægt panicástand ca. þriðja hvern dag, sérstaklega þegar ég reyni að leita að einhverju sem er undir einhverju sem er ofan á einhverju.

   Þetta er semsagt allt í skralli hjá mér, sem von er allar iðnaðarmannagreinar hafa komið að verki hér, í þessu eina litla herbergi.

   Það sem fylgir svona skralli er að mann skyndilega langar í mat sem maður fær ekki hjá öðrum, núna til dæmis langar mig svo óstjórnlega í eggjaköku eins og ég geri.  Á morgunn kaupi ég svo rafmagnspönnu og steyki eggjaköku í sjónvarpsherberginu. Ég ætla semsagt að sjá við ástandinu.

   Ætla halda áfram að hlakka til, og vonast til að hver iðnaðarmaður komi á réttum tíma, skrópi ekki, en það sem komið er, er mjög fallegt og passar ótrúlega þar sem við fáum hana úr öðru eldhúsi.

   Ég setti ljós í þá glugga þar sem ég komst inní innstungu fyrir allskonar vörum, krukkum, og sleifum, svo ég læt ekki deigann síga. Og hver veit nema ég steiki bara líka kartöflur í nyju pönnunni

niðri í sjónvarpsherberginu og kannske er bara óþarfi að vera með allt þetta umstang og fara bara að einfalda þetta bara.Minnka við sig, eins og mörgum finnst þegar manni verður á að verða sextíu ára......en við höfum ákveðið að verða kyrr, og nú get ég bara dregið út alla skápa og skuffur á hjörum þar verður ómetanlegt fyrir giktina.

Ljóð eftir Jóhann Hjálmarsson.

Hvert ertu að fara líf?

Stendurðu kyrrt

eða þokastu burt?

Nei, þú ert hér

hreyfist, vex í mér nóttin´

Í trjánum og í vatninu.

Klukka þín slær, svo ég heyri ekki

andardrátt kvíðans.

Er þetta lífið?

Þetta, sem einhvern dag

á sér ekki lengur þögn eða söng.

GRUNNÞARFIR OG LÆRDÓMSATRIÐI..

Sólveig Anna er nú að temja sér grundvallaratriði 3ja ára barns og er í mörgu að snúast. Það þarf að huga að öllu, t.d. eins og að fá límmiða þegar eitthvað stórvirki tekst. Það þarf að gæta þess að missa heldur ekki völdin á heimilinu.  Þarf að gæta þess að amma sé með í þessu ef hún er viðstödd, amma gæti nefnilega farið að gera eitthvað annað.  Gæta þarf þess að nóg sé til af límmiðum.

   Læra þarf alltaf eitthvað af nýjum orðum daglega, og í gær voru þrjú orð, bara talsvert erfið finnst mér og var ég þónokkra stund að ná þessu. Hún á það til að leika daginn þegar heim kemur og fara í gegnum hlutina í leik. Og núna var apinn hennar bæði handleggja og lappalangur orðinn Fálmari, ég skildi ekkert í þessu, apinn var að fálma bangsann, og þar sem framburður er ekki alltaf eins hélt ég að tungan væri eitthvað að flækjast fyrir henni, en apinn fálmaði bangsann, og "sestu nú á yfiðboðið og veðstu þoldið þmarrrt", hvað segirðu? setjast á hvað, yfiðboðið hélt hún áfram.

   Hvað er yfiðboð??? Ég var nátturulega með minn huga í yfir og undirboðum bankanna og Orkuveitunnar sem fyrr og var lengi að kveikja.   Yfiðboð er þetta, sagði ´Sólveig og benti á gólfið, sem betur fer tókst mér að skilja og sæmilegum tíma, en Fálmari er samkv. henni einhver sem er að krækja sig utan um hitt og þetta, og yfirborð er bara yfirborð, og svo er náttúrulega smart bara smart, en hún kunni nú það fyrir.

   Það kom að WC ferð hennar, nú eru verðlaunaafhendingar, og af því við erum vinkonur förum við saman þegar ég er heima, og mér er lofaður límmiði, fyrst hún, og svo ég.  Eftir þessa ferð varð henni að orði þegar ég var búin að gera skyldu mína við hana.

   "Þú ert nú meiri kellingin, amma mín!!!!"

   Ég er á því í dag, að það sé mjög gott fyrir barnabörnin, að eiga ömmur sem eru ekkert sérstaklega skýrar, eða gáfulegar.  Þær eiga til dæmis bara að reyna að vera smart, og ekki vera að fálma útí loftið, og sitja á yfirborðinu þegar barnabarninu hentar.  Og alls ekki að vera að heimta þennan límmiða sem eitthvað var verið að tala um, það er bara vesen.

AUSTURHEIMURINN

   Er mér ekki nógur kunnugur nema í gegnum hinar daglegu fréttir, sem oft eru einsleitar. Einhvernveginn snúa hliðar upp sem okkur eru hreinlega skammtaðar.  Ég bjarga mér stundum með því að fara inná erlend dagblöð, og þá á meginlandinu.

   En það er nú samt þannig, að ég hefi einhvernveginn heillast af bókmenntum fjarlægra landa, og byrjaði það með lestri bókarinnar THE HARAFISH" eftir NAGUIB MAHFUZ Egyptann, sem fékk Nobelinn einhverntíma eftir ´'95.  Harafish er þýdd á ensku 1992 í USA.

   Ég heillaðist við lestur þessarar bókar, sem látin er gerast í Landi Eyðimarka og þróun samfélags. Langt aftur í fyrndinni. Í Persíu og þar í kring. Þess má geta að ég vildi endilega að góður vinur minn læsi þessa bók, en hún hentaði honum ekki.

   Þessi bók olli forvitni minni austur eftir. Ég hefi lesið nokkrar síðan, frá Afganistan, Kína, og er núna að lesa bókina sem verið var að gefa út af JBV útgáfunni  Í LANDI KARLMANNA.  Ég er mjög stutt á veg komin svo ég dæmi hana ekki.   En ég vil helst ekki lesa nema eina á ári. Ástæðan er sú að þær valda mér alltaf einhverri sorg í hjartanu og verð ég hálfpirruð að lesa um hluti, í heiminum mínum, sem eru að gerst seint á 20. öldinni, og núna meðan ég sjálf lifi í eiinhverskonar forréttindalandi. Við erum forréttindafólk hér á Íslandi, ég er sannfærð um það, en ég tek ekki alveg undir þær yfirlýsingar okkar að við séum best, og alltaf best í öllu. Stundum hefur fólki fundist ég vera fara með helgispjöll þegar yfirlýsingar mínar í garð þjóðar minnar eru sem mest sterkastar.

   Í LANDI KARLMANNA er landið Lýbía, undir ógnarstjórn Gaddafhis, sem er samtímamaður okkar.

   Gaddafhi sjálfur er lifandi, býr í einhverju tjaldi í Lýbíu, við alsnægtir, hugsað er um hann og afkvæmi hans hafa stundað nám í Oxford, svo karlinn er svosem ekkert ílla haldinn þrátt fyrir allt.

   En ég held áfram að lesa þessa tilfinningamiklu bók, meðan við látum myrkrið angra okkur, sem gengur mjög fljótt yfir. Við vitum svo lítið um hvað er að búa við ógnarstjórn...............

AÐ HÆTTA AÐ FARA Í RÍKIÐ.....................

Það verður óskaplega leiðinlegt.  Svo leiðinlegt að grípa einhverja Rauðvíns-flöskuna, bara svona útí loftið um leið og við kaupum þvottaefnið.

Ganga um með kerruna, í þrengslunum, og kaupa bara það sem hendi er næst.

Ekki nokkur einasta stemning.

Við tölum ekki lengur um besta ríkið, eða bestu þjónustuna, eða bestu upplýsingarnar sem við fáum svo oft.

Hittum engann afgreiðslumann sem hefur virkilegan áhuga á því sem hann er að selja.

Þetta er enginn almennileg menning, að ætla sér að breyta þessu.

KIRKEGAARD OG DISRAELI

Life can only be understood backwards,

but it must be lived forwards.         (Sören Kirkegaard)

 

My idea of an agreeable person is a

PERSON WHO AGREES WITH ME          (Benjamin Disraeli)

 

   Mikið lifandis ósköp og skelfing (Gamalt orðtæki mitt og Guðnýar Önnu, sem er afar torskilin samsetning nema maður þekki til.)  er gaman að sjá svona stuttar setningar sem spekingar eru búnir að þjappa niður í eitthvað sem ég skil..... svona einföldun.  Eg sjálf kemst einhvernveginn betur af ef ég einfalda hlutina, einfalda trúna, einfalda barnauppeldið, einfalda þetta og hitt, það er ekkert flóknara en það. Að mínu mati er mjög einfalt að einfalda trúna til dæmis, en ég fer ekki nánar út í það, eins og Kristján heiti ég Ólafsson, mikill vinur minn. Fátt fór jafnmikið í taugarnar á mér meðan ég var útivinnandi eins og að sitja fundi þar sem flækjur urðu sífellt flóknari og flóknari eftir því sem á fundinn leið.   Ég ætla að geyma mér það efni.

   En af því að þessar segulupphengingar mínar voru komnar af ísskápnum, og útí minn glugga, og ég rakst á þær langaði mig svo mikið að setja þær hér inn. Ég held því ekki fram að þetta séu ný sannindi enda þessir menn löngu farnir.  En ég þarf bara á svona einföldun að halda svo oft.

TÍMAMÓT Í VISSUM SKILNINGI LÍKLEGAST LOKAKAFLI

Annars veit maður það aldrei.  Það eru ótrúlega oft gerðar framhaldsbækur á eitthvert efni sem á að vera lokið.

Alla vega er þetta lokaþjónusta eldhúsinnréttingar minnar í víðum skilningi. Hefi verið að reyn að selja hana, eins og fram hefur komið, en ekki gengið.

En ég kvartaði eitthvað smá við góða vinkonu mína sem er frístundamálari, mjög góð að mínu mati, hefur bara verið að bjástra ýmislegt annað í gegnum tíðina..Mikil bjartsýniskona..Ég var eitthvað að væla yfir eftirsjá þessara spýtna, og hún var ekki lengi með lausnir á þessu.  "Elskan mín taktu bara einn hurðarhún og geymdu hann", mér fannst það ekki mjög merkilegt, og velti fyrir mér hurðarhúnunum, hef alltaf verið með' ótrúlega uppúrveltinga á hlutum, (Ég er samt ekki verst af fjölskyldunni). Svo hún bætti við að vörmu spori, þar sem hún er mjög fljót að kveikja á sinni peru. "Blessuð reyndu að koma út hurðunum!!!!"  Ég hugsaði, er hún eitthvað að gefa sig, "Já það er kona sem málar málverk á hurðir, litlar hurðir".  Mikið var ég efins með þetta en horfði á þessar gersemar og sá að þarna var einhver kona, sem kunni að endurnýta, og endurnýtingargenið mitt fór fljótlega að kvikna.

Hringdi í Pétur Gaut listmálara (Við erum saman í andófshópnum á Njálsgötunni  sem benti mér á þessa ágætu konu, Sigrúnu Sæmundsdóttur, listmálara.  Sigrúnkom í gærkvöldi og tók allar hurðirnar 14 stykki, og hillurnar, setti allt a weaponinn sinn, og ég held að hún hafi verið ánægð.

     Sjálf er ég svo ánægð með að hurðirnar mínar lenda hjá einstaklingi sem á eftir að nostra vð hurðirnar sem ég hefi svo oft málað sjálf.  Ég tók loforð af Sigrúnu, hún ætlar að senda mér boðskort á hurðasýninguna,  "Og hver veit nema ég kaupi svona eins og eitt stykki Hurð"

   Get þess í leiðinni að Sigrún er með sýningu á teikningum í Grafiksalnum í Hafnarhúsinu.

SINFÓNÍUHLJÓMSVEIT IRAKS..

Þetta er með því fallegasta sem sést hefur í fréttum, segir okkur hversu megnug tónlistin er, að hefja mannsandann í hæstu hæðir,  ég ætla ekki að orðlengja þetta, en hjarta mitt bráðnaði um stund.

Hugrakkasta hljómsveit í heimi