VÖRUBÍLSTJÓRI.......

Hlaut að koma að því..........................

Vörubílstjóri lést í aðgerðum í Portúgal

ÁFRAM STELPUR...

   Já það er þetta með þreytuna, sem eiginlega er orð sem er tabú. Oft heyrir maður fólk tala um að hafa verið þreyttur á hinum og þessum tíma, en ekki meðan á þessari þreytu stendur. Það er bara í eðli þjóðarsálarinnar að standa meðan stætt er.

   Ég er bara á móti því, að ekki sé litið á þreytuna, sem eðlilegt ástand, og hún sé af hinu góða. Ekki eitthvað óeðlilegt ástand, eða sé merki um veikleika einstaklingsins. Hamagangurinn er slíkur, og enginn maður með mönnum nema hannn geti sagt "frá hversu mikilvægur hann sé", gert er lítið úr þreytunni, hún kölluð ýmsum niðurbrjótandi nöfnum, að einstaklingur sé þungur núna og svo frv.,   Nú er ég svona aðeins að nálgast það sem ég hefi svo óskaplegan áhuga á en það er hvíldin, hversu nærandi hún er, og þá ekki með því að geysast um hálfan,   heiminn, í skíðaferð, í sólbað, í etta og í hitt, heldur að hvíla sig innra með sér, leita inná við, og viðurkenna þörfina.

   Hvíld er hlé, viðurkenning á þreytu, og framkvæmd hvíldar, hugar og líkama.  Kornabarnið endurnærist við svefn, Móðir mjólkar betur ef hún nær þeirri kunnáttu að hvílast.   Sem þá líklegast er lærdómur, og ásetningur.  Dagleg vinna.

   Margir geta ekki náð slökun öðruvísi, en að hafa gengið frá heimili, algerlega í reglu, og líður  vel þannig, ég held aftur á móti að þessu sé öfugt farið, held að málið sé að láta sér standa á sama þó einhver óreiða sé á hlutum, þannig lagað, greina í sundur gildin, hvað sé tildæmis fysta mál þessa og þessa stundina.  Og virkilega koma auga á það sem búið er, og vel gert, og gefur okkur tilefni til slökunar, osfrv...

Islenzka sterka konan...óður til hennar.

   Mig minnir að ég hafi smávegis komið inná þetta í vetur, en einhvernveginn langar mig að rabba smávegis um þetta, vegna þess, að þegar ég var yngri, fannst mér ég alltaf vera að hlusta á hversu mikið aldamótakonan (næstseinustu), hefði þurft að þola og þræla. Ég verð a' segja það, að ég var oftar en ekki með hugann við konu seinni hluta tuttugustu aldar en konu fyrri hluta þeirrar aldar.       Víst er að aldamótakonan eldri, bjó við ýmislegt óréttlæti það segir sagnfræðin okkur, en ég hefi alltaf dáðst að minni kvennakynslóð, konunum sem fæddust eftir 1940.  Sú kynslóð, bylti þjóðfélaginu, hvorki meira né minna, að mínu mati.  KONURNAR sem eignuðust fleiri börn en eitt, oft 4 og fleiri.  KONURNAR sem unnu velflestar utan heimilisins, krefjandi störf.   KONURNAR sem voru starfandi í félagsmálum. starfandi í stéttarfélögunum sínum. Námskeið á vegum vinnunnar, með feður sem þjóðfélagið var ekki búið að samþykkja að fengju frí vegna veikra barna, eða tildæmis foreldrafundi, þó þeir hefðu oft verið miklu betur undir það búinir´að taka að sér foreldrafundina í skólunum.  Heimilin skattpýnd, ef kona aflaði einhverra tekna.  Dagheimilisgjöld það há að það tók helming af launum kvenna, oft á tíðum.  Ef hægt var að fá barnaheimilispláss, sem fyrir 1970 voru einungis ætluð börnum einstæðra mæðra.

   Kona okkar tíma gerði þá kröfu að mennta öll sín börn, vildi að allir hefðu sama rétt.   KONA OKKAR tíma átti ennfremur að vera snilldarkokkur, ekki bara, með þetta venjulega, heldur listakokkur.  KONA OKKAR TÍMA, hleypti af stað kvennabaráttunni, ---og þurftum þvílíkt að standaokkur í okkar eigin kröfum á okkur sjálfar--- Eiginlega erum við allar eins og snýtt útúr nös Hallgerðar Langbrókar, nema við hefðum komið miklu betur fram við Gunnar, þannig lagað.  Við höfum sjaldan verið púkó, við höfum gert allt fyrir alla, konur og kalla, og ekki má gleyma hversu vel við hugsuðum um elstu kynslóðina.  Hverjir héldu svo utan um kjarnafjölskylduna??????  Það voru líka þessar konur, sem gengu um með sektarkenndina í poka, hingað og þangað.

   ÞESSI OFURKONA í dag, er obbolítið þreytt, hún er ekki þreytuleg, og ég vildi óska að hún skammaðist sín ekki fyrir að vera þreytt. Vildi óska að hún sæi það sem eðlilegt ástand að vera þreytt................................................................ frh. morgunn.

SMÁVEGIS.....

   ÉG MAN.... hvað maður velti því oft fyrir sér hvers konar starfssemi færi eiginlega fram í baðhúsi Reykjavíkur.

   (Þórarinn Eldjárn 1994)

ÉG FER SAMT EKKI OFAN AF ÞVÍ....

   Hvernig sem á því stendur, að kettir eru hin mestu óargadýr, fyrir utan að vera það lymskulegasta sem ég hefi fyrirhitt. Hér í götunni minni er köttur í öðru hverju húsi, nákvæmlega.  Og á þessum árstíma er ekkert annað að gera en að gera atlögu að þeim, þegar tími gefst til.

   Kattareigendur hafa greinilega sameinast um það, eða látið það bara æxlast þannig að hleypa þeim út um 5 leitið á morgnana.  Núna á þessum árstíma eru hljóðin í fulgunum angistarleg í morgunsárið.  Kattareigendum er nákvæmlega sama, þeir vita sem er að út þurfa þeir til að míga og leika sér.

   Ég þekki eina ágæta konu, gamla vinkonu mína, sem hleypti kettinum sínum ekki út á þessum árstíma, nema í bandi. Var hann í bandinu fyrir utan lóð, og var afspyrnu þunglyndur í mai og júní. Fékk hann að fara í göngutúr í bandi með eigendum sínum tvisvar á dag, samt sem áður.

   Lét hún hann hafa eitthvert leikfang í líkingu músar eða fugls, og varð hann að beygja sig við kröfum eigenda síns.   Þetta var með eindæmum leiðinlegur köttur (blessuð sé minning hans), og vorum við aldrei neinir sérstakir vinir. Það er, hann var frekar púkalegur við mig, þegar mig bar að garði. Ég reyndi svo sem ekkert að vingast við hann, og var frekar fegin þegar hann geyspaði golunni, en eigendur hans syrgðu hann lengi, og er leiði í garðinum með legsteini og tilheyrandi. Ég var vinsamlegast beðin um að gæta hans í 10 daga, það er að hleypa honum inn og út, og bursta feld hans annan hvern dag, þar sem þetta var skógarköttur, og hvað mér leiddist það.  Ég lét mig samt hafa það, þar sem þetta var málleysingi, og var þeirri stundu fegnust þegar eigendur komu heim, með tárin í augunum, yfir því að hafa farið með hvort öðru í sumarfrí án kattarins.

   Mér er ekki nokkurleið að skilja þetta.

LÍFSBARÁTTA , ÖRYGGI.

  FANN SÉR STAÐ TIL HREIÐURGERÐAR Í VERKFÆRASKÚRNUM AÐ KIÐAFELLI Í KJÓSINNI, VAR NOKKUÐ FYLGINN SÉR ÞEGAR VIÐ KELLURNAR NÁLGUÐUMST ÞESSA LITLU SKEMMU, EN FALLEGUR ER HANN ÞRÖSTURINN, HVORT SEM ÞETTA ER NÚ KERLINGIN EÐA KARLINN. 

SÖGUNA SAGÐI MÉR.....

   Elskulegur vinur minn ættaður af Sauðárkróki, að bændur á Skaga í skagafirði, væru í miklu meiri útrýmingarhættu, en Ísbirnir. Það væru ca. 25.000 Ísbirnir í heiminum, en bændur á Skaga væru um það bil 8.   Ég sel það ekki dýrara en ég keypti það.

Einmana og villtur hvítabjörn.....

Ég segi það ,  ekki er það ofsögum sagt um Skagfirðinga, að þeir séu manna félagslyndastir, kátastir og skemmtilegastir, blessaður Ísbjörninn hefur einhvernveginn skynjað þetta. Gengið þarna á vit örlaga sinna í einni fegurstu sveit landsins, og víst er að betra er að verða fyrir skoti, en að deyja hungurdauða einhversstaðar annarsstaðar. Þverárhlíðin falleg, og árstíminn yndislegur.

Blessaður Björninn.

Einmana og villtur hvítabjörn

Síðasti hljómurinn sleginn.....

Hvað ég hefði viljað vera í Liverpool á laugardaginn, að hlusta á Hljóma úr Keflavík í Cavern Club.  Ekki hefði verið mjög upplífgandi að hafa mig þar, ég hefði örugglega vælt í marga vasaklúta, hefði upplifað þetta sem aðskilnaðaráfall með tilheyrandi tilvistarkreppu og ég veit ekki hvað af tilfinningarskalanum.  Ekki þó bara vegna Hljómanna, þó ég sé algert Hljómafan, heldur og einnig vegna Bítlanna sálugu, sem má segja að séu mínir samtímamenn, eða þannig lagað, þó svo að ég hafi verið meiri Rolling Stones pæan. Þetta er alltsaman svo skemmtilegt.   En það veit sá sem allt veit að ég eiginlega sé eftir að hafa ekki druslast á einhverja tónleikana með til dæmis Rolling Stones, ég þori ekki núna, það yrði svo mikið vesen að falla frá undir þannig kringumstæðum, og maður verður auðvitað að sýna svolitla ábyrgð. Það er svo margt fólk á svona tónleikum.  En það hefði alveg verið í lagi að fara í Cavern Club á laugardaginn þeirra hluta vegna, en þá hefði ég bara orðið fjölskyldu minni til skammar sem þar var.

   En mér eru minnisstæðir strákarnir í Hljómum frá fyrstu árum, ég þurfti að umgangast strakana vinnu minnar vegna, og þeir eru mér alltaf minnisstæðir sem pollar, eitthvað hafa þeir skorið sig strax úr, einhverra hluta vegna, allavega man ég eftir Gunnari, Rúnari og Erling.  Svona er þetta bara.

Smávinir fagrir.......SUMARHÁTÍÐ Í AUSTURBÆJARSKÓLA..TIL HAMINGJU

Ég verð að segja eins og er að ekkert jafnast á við miðnættið í mai. Þó svo að svefn sé skammur, vinna mikil, heilmikið að gera, úti og inni. Að ég tali nú ekki um hversu mikið er í gangi í henni Reykjavík. Ég er eins og komið hefur fram óskaplega upptekin af lífsmarkinu í tilverunni um þetta leiti. Það er einhvernveginn allt að lifna.  Veturinn er samt með sinn sjarma, sem góður er í minningunni, en þvílíkt STUÐ VAR Í AUSTURBÆJARSKÓLA Í DAG, ég er ekki hissa á því að Villi vilji engann veginn flytja úr hverfinu. Ég vona að öðrum skólum hafi tekist að hleypa svona stuði í hátíðina sína, en þetta var besta skemmtiganga, eða skrúðganga sem ég hef komist í og hefi ég komist í þær margar" þó ég segi sjálf frá", það voru tveir bílar, og mikið barið á trommur, við gengum niður Barónsstíg, á laugaveg, sem nú er reyndar búið að "kjafta í kaf" ef svo má að orði komast, upp Klapparstíg og að Austurbæjarskóla aftur.   ALLIR, nemendur og kennarar sem stóðu að þessu voru ótrúlega hvetjandi við krakkana sína, gleði skein úr öllum andlitum.

   TIL HAMINGJU AUSTURBÆJARSKÓLI.