AÐVENTA (Saramago)

Þetta var nú eiginlega ekki alveg sem þeir sögðu, því fólk talar ekki þannig saman, ekki var það heldur meðvituð hugsun, en enginn efi er á því að þegar við sitjum og horfum í eldinn, og þögnin verður það alger að hún fær mál. Í glampa eldsins sást hliðarsvipur Maríu stórkostlega. Rauðan lit bar á á helming andlits hennar, fannst honum nú hann aldrei hafa séð hana fallegri, ef hægt væri að segja svo um konu með svona barnslegt útlit.
Þrátt fyrir hennar mikla umfang, sá hann að lipur líkami hennar mundi strax jafna sig eftir fæðingu barnsins. Hann vissi að hann elskaði hana.
Það var eins og skvett á hann köldu vatni, þegar María veinaði af kvölum, hann nær svefni en vöku. Mynd betlarans sem hafði verið að birtast þeim alveg frá byrjun meðgöngunnar,birtist honum, og Jósep var þess fullviss að þessi ímynd hafði ekki horfið úr huga Maríu alla þessa mánuði. Hann gat ekki hugsað sér að vera að spyrja hana að þessu núna. Hann gat ekki hugsað sér að heyra svar hennar, að hún hefði séð mann. Svo myndi hún ábyggilega fara að fá hinar konurnar til að votta einhverja ímynd sem ekki allir sáu. Þær myndu bara fara segja einhverja vitleysu, eins og þær voru vísar til, eins og tildæmis að menn sem væru hangandi utan í konum, hefðu aðeins eitt markmið.,

Á aðventu (Saramago)

" Sálaraugun sjá dýpra, og þar sem þín augu hafa verið opnuð af Drottni sjálfum til að sjá blessun útvaldra, datt mér í hug að þú sæir eitthvað en ég þar sem ég sé aðeins myrkur. " Símon svaraði Jósep frekar kuldalega með orðunum, "Mjög líklegt er að þú lifir ekki örlög þíns eigin sonar, þú gætir þessvegna mætt þínum örlögum fljótlega, en blessaður vertu ekki að spyrja þetta meira, reyndu að hætta þessum pælingum, og lifðu í nútíðinni."

   Að þessum orðum sögðum rétti Símon fram hægri hönd sína lagði hana yfir höfuð Jósefs og blessaði hann, hann fór síðan til ættingja sinna og vina, sem biðu hans. Í halarófu gengu þeir niður gangstíginn í átt niður dalinn. Það var gola. Borg Símonar var handan brekkunnar. Húsin þar voru eins og gorkúlur, sem gægjuðst upp úr jörðunni. Miklu síðar komst Jósep að því að gamli maðurinn lést löngu áður en hann gat skrásett sig.

   Hópurinn frá Nazareth ákváðu að leita athvarfs upp við úlfvaldalestina, það var hlýrra þar, þau höfðu legið í kulda tveggja stjörnubjartra nátta. Höfðu ekki þorað að hafa eldin kveiktan í tjaldbúðunum af ótta við, að verða meira áberandi.

   Konurnar hjálpuðu Maríu, þæg hagræddu henni á asnanum, og hvöttu hana.   " Hertu þig María, þessu fer að ljúka, og aumingja stúlkan hvíslaði á móti  " ég veit það getur varla verið langt, sönnunin hlýtur að vera auðsjáanleg með þennan óskaplega kvið"   Þær reyndu að búa um hana í þöglu litlu horni í úlfaldalesinni,að öllum sínum mætti, þær þurftu ennfremur að huga að kvöldmatnum þar sem áliððið var, og ferðalangarnir höfðu ákveðið að borða saman.   Þetta kvöld voru ekki samræður á milli ferðalanganna, engar bænir, engar sögur fór á flug við eldinn, það var eins og völd á hátíðleiki Jerúsalem krefðist virðingar og þagnar.

   Hver maður í hópnum  skoðaði sitt eigið hjarta og virtist spyrja,  Hver er þessi einstaklingur sem líkist mér, sem ég ekki þekki???????

Pabbar í pössun í Hagkaupum, STRÁKAR ! gerið eitthvað í þessu....

Hvað erum við búnar að gera " VIÐ KONUR". HVERNIG ÆTLUM VIÐ AÐ ALA UPP KARLPENING ÞESSA LANDS???    

Pabbar í pössun í Hagkaupum

JOSE SARAMAGO portugalskur rithö. úrdrættir á aðventu.

Þeir strangtrúuðu töldu sig finna ilminn af Jerúsaleg, þegar þeir nálguðust Ramah. Símon gamli og félagar fóru sína leið, þar sem, eins og áður sagði átti Símon að skrásetja sig í sinu eigin héraði. Tilbáðu þeir Drottinn og þökkuðu honum, ferðalangarnir og kvöddust.  Giftu konurnar gerðu Maríu alveg áttaavilta með sínu mörgu ráðum, ávöxtum reynsu þeirra.  Einn hluti félaganna ákvað að hvílast í dalnum, eftir fjögurra daga göngu, og aðrir leituðu sér skjóls í úlfaldalestinni þar sem brátt mundi skyggja.  Hópurinn sem tók sig upp í Nasareth, fór aðra leið, þar sem þeir settu stefnuna á Beersheba. Það voru tvær dagleiðir, en trésmiðurinn og kona hans fóru í átt að Bethlehem.

   Það var ringulreið í hópnum er þeir kvöddust, en Jósep náði að draga Símeon afsíðis til að ræða frekar sýnina sem birtist honum á dögunum. "Ég hef sagt þér það Jósep, það var ekki sýn",   Jósep svaraði honum "Hvað sem það var, þá verð ég að vita hvaða örlög bíða barnsins mín sem í vændum er", Símeon var ákveðinn við Jósep "Meðan þú stendur hér og spyrð mig spurninga, og veist ekki þín eigin örlög, hvernig geturðu þá búist við að vita örlög barnsins þíns?"