ENN UM JÁKVÆÐNI..

   Það er hægara um að tala en í að komast, eins og þar stendur, og fátt er leiðinlegra finnst mér,  en það að draga úr svartsýnisskoðunum viðmælenda sinna, gera lítið úr, og eða verja, endalaust.  En fyrir viku arkaði ég niður í Ráðhús Rvíkurborgar, og sat þar málþing, sem ég átti allsekki von á að yrði svona glaðleg og skemmtileg.   Þau samtök sem að stóðu, voru Krabbameinsfélag Rvíkur, Samhjálp kvenna, og samtökin Ljósið. Þar voru 90% konur, og umræðan var Brjóstakrabbamein.

   Þarna voru mjög manneskjulegir fyrirlesarar, engir tréhestar, enginn upphafinn, og enginn lélegur.   Þó var einn sem "tók salinn", ef svo má að orði komast, og heitir sá maður Jóhann Ingi, og er sálfræðingur, starfandi á Landsspítalanum.   Maðurinn var svo fyndinn, svo af bar, harmaði ég heilmikið að hafa ekki heyrt í þessum manni fyrr, og hugsaði, ja, svona á að taka það. Ég sé eftir að hafa ekki með mér blað og blýant, til að geta hripað niður mörg gullkorna hans, til að kíkja í.   Ræddi hann um svartsýni, bjartsýni, raunsæið, og þessi hegðunarmynstur okkar allara á líflsins göngu.  Og auðvitað var meginþráður Jóhanns þessar mismunandi viðhorf til erfiðra mála í heiminum og alvarlegra mála vegna grafalvarlegra sjúkdóma.

   Hann hlaut mikið lof í lófa, og einhvernveginn komust margir að því að þetta gengur ekkert betur með miklu jarmi.

   En svo er aftur annað mál hvernig til tekst hjá okkur, en "Hvort er auðveldara????"

ÞAÐ ER EINS OG ENGINN................................

   Þori að vera jákvæður, eða vera fyrri til að horfa jákvætt á aðstæður. ´Þær eru allt aðrar en þær voru fyrir ári.  Ég verð bara að skrifa þetta út frá mér, og alhæfa. Aðstæður eru betri, það er þó verið að gera eitthvað, þessi 4ra mánaða lágdeyða, sem var fyrir ári, var okkur ekki bjóðandi.  Það var ekkert gert. Þjóðin var eins og í herkví, allavega upplifði ég andrúmsloftið þá.  Sjálf, fattaði ég alvarleika málsins ekki fyrr en eftir 6 mánuði.  Var strax með von í brjósti að , þetta myndi reddast.  En alvarleikinn hefur svo sannarlega sett svip sinn á margt.

   Ég hlustaði á erindi Jónasar Haralz, hagfræðings, fyrrum bankastjóra Seðlabankans, ekki alls fyrir löngu.   Það var með eindæmum gott, maðurinn sjálfur gaf frá sér afskaplega góða strauma, og umvafði hann salinn,   Jónas fór í gegnum, kreppur okkar alveg frá 1929, þetta var gott að fara í gegnum, á þennan raunsæja máta, en ekki eins og tekið er fyrir oft og mörgum sinnu í okkar ágæta ríkisútvarpi, í formi æsifréttamennsku.

   Sjálf man ég eftir umræðum frá heimskreppunni 1929. Ég átti frænda, sem ég leit mjög upp til sem krakki, vegna þess að að hann kom frá Ameríku, með alla sína fjölskyldu. Hann hafði haft atvinnu þar, og var í góðum málum, og kom á réttum tíma, hingað.

   Stríðinu man maður eftir, og sparsemisáranna þá, lægðarinnar, síðan tímabil peningaflæðis í landinu, með Marshallshjálpinni.  Mikið um driftir, leigumarkaðurinn stíflaður, fólk sem kom hingað í atvinnuleit, og fékk inni hjá ættingjum.

   Íslendingar voru mjög ánægðir með sig ævinlega og gengust ekki inn á þá samninga að fara í bandalag með öðrum þjóðum nema að mjög litlu leiti.   Alltaf hrædd við að missa sjálfstæðið, við höfum í rauninni, þessi litla þjóð, verið með hnefann á lofti, og erum enn að verja sjálfstæði Jóns Sigurðssonar, sem er löngu dautt mál. (Mín skoðun, ekki Jónasar held ég.) Það kom sér illa að vilja ekki ganga í ákveðið bandalag með skilyrðum annarra þjóða, neitakk.

   1957 greiddi ég 1/3 af launum mínum fyrir kápu.  Var ég á mjög góðum launum, ég held að hún hafi verið mjög dýr en hún var líka flott, en þetta var alltof mikið, þetta var í rauninni ekki hægt. En þarna voru tímar erfiðir.

   Um árið 1980 var svakaleg niðursveifla, og er hún mér minnisstæðust, og okkar kynslóð var hún erfið, við vorum þau sem áttum sæg af krökkum, og vorum um leið að berjast fyrir auknum réttindum hér og þar, eins og vitað er.

   2008, og núna eru allir nánast að borga árin á undan, sem voru auðvitað flott, allir til útlanda lágmark einu sinni á ári, hvort sem hann gat það eða ekki. Það auðvitað skipti okkur ekki máli, bankarnir voru svo svakalega almennilegir, og allt var mögulegt.  Svona var það.

   Í dag, segir Jónas Haralz, að þjóðin hafi sig upp úr þessu, við séum þegar á byrjunarreit, og það gangi hægt til að byrja með, en gangi samt, og svei mér ef ég finn það ekki bara. Allavega er betra að líta á framtíðina vonaraugum, en með augum svartsýnismannsins.

   Við höfum semsagt svo oft farið í gegnum þetta, og oft verið verri tímar í heiminum. Vonandi þarf ekki heila heimsstyrjöld til að hjálpa okkur útur þessu.

   En eitt lagði hann ríka áherzlu á, talaði um þennan ótta okkar við önnur lönd. Ótta okkar við að ganga í bandalög með öðrum þjóðum. Ótta okkar við að værum alltaf að missa sjálfstæði. Af hverju látum við svona?

   Var Jónas kannske að meina Evrópusambandið?

   Mikið var svo létt yfir kaffisopanum, eftir erindi Jónasar.