ENN UM JÁKVÆÐNI..

   Það er hægara um að tala en í að komast, eins og þar stendur, og fátt er leiðinlegra finnst mér,  en það að draga úr svartsýnisskoðunum viðmælenda sinna, gera lítið úr, og eða verja, endalaust.  En fyrir viku arkaði ég niður í Ráðhús Rvíkurborgar, og sat þar málþing, sem ég átti allsekki von á að yrði svona glaðleg og skemmtileg.   Þau samtök sem að stóðu, voru Krabbameinsfélag Rvíkur, Samhjálp kvenna, og samtökin Ljósið. Þar voru 90% konur, og umræðan var Brjóstakrabbamein.

   Þarna voru mjög manneskjulegir fyrirlesarar, engir tréhestar, enginn upphafinn, og enginn lélegur.   Þó var einn sem "tók salinn", ef svo má að orði komast, og heitir sá maður Jóhann Ingi, og er sálfræðingur, starfandi á Landsspítalanum.   Maðurinn var svo fyndinn, svo af bar, harmaði ég heilmikið að hafa ekki heyrt í þessum manni fyrr, og hugsaði, ja, svona á að taka það. Ég sé eftir að hafa ekki með mér blað og blýant, til að geta hripað niður mörg gullkorna hans, til að kíkja í.   Ræddi hann um svartsýni, bjartsýni, raunsæið, og þessi hegðunarmynstur okkar allara á líflsins göngu.  Og auðvitað var meginþráður Jóhanns þessar mismunandi viðhorf til erfiðra mála í heiminum og alvarlegra mála vegna grafalvarlegra sjúkdóma.

   Hann hlaut mikið lof í lófa, og einhvernveginn komust margir að því að þetta gengur ekkert betur með miklu jarmi.

   En svo er aftur annað mál hvernig til tekst hjá okkur, en "Hvort er auðveldara????"