AÐ STANDAST TÍMANS TÖNN........

   Að sjá kvikmyndina Mávahlátur eftir 7 ár, var ótrúlega skemmtilegt.  Ég átti ekki von á að upplifa algera klassik, í allri gerð myndarinnar. Mundi að mér fannst hún góð fyrir 7 árum,  en ekki svona eins og í kvöld. Allur leikur tilgerðarlaus og húmorinn leiðandi myndina í gegn. Ég tók eftir smáatriðum núna sem eru alveg óborganleg.   Gaman að svona upplifunum.

80 skógarplöntur fyrir utanríkisráðurneytið......

   Tekur ekki nokkra stund, skellt af í einu ferðalaga ráðurneytisins í sumarferðinni, gætu verið komar upp í 1000, enga stund verið að, bakkinn er ca sextíu, ekki mikið mál. Kostnaðurinn lítill, og enginn telur það eftir sér í ferða laginu. Við viljum öll að vel fari um þetta ráðuleyti, þar sem það er nú einu sinni utanríkisráðurneyti.það er hægt að kaupa fyrir þennan þrjúhundruð þúsund kall sem mismunurinn er þar að auki.

   Annars sat ég á ská við Hákon prins, og var lífvörðurinn í næsta sæti við, og allt hans fólk, sem var á leið til USA á leið til kolefnunarráðstefnu til New York.Ég gat ekki betur séð að ljómandi vel færi um hann, sem var að millilenda í Rvík til eldneytisupptök

GÓÐ TÍÐINDI............

Gott viðtal við Soffíu Ósk Magnnúsdóttur Dyal. Gríðarlega góðar upplýsingar um landið hennar Indland.  Mér hefur alltaf fundist Hindúatrúin áhugaverð, og er þarna brugðið upp einkar jákvæðum hlutum. Vonna bara að sem flestir lesi þessa grein, ábyggilega góðrar konu. Gott að lesa um þetta umburðarlyndi, og sem við öll þurfum að brýna okkur með.........

FERMING

   Vilhelm, elsta barnabarnið mitt var fermdur í Hallgrímskirkju á annan dag Páska. Það var alveg stórkostleg stund fyrir mig að vera viðstödd athöfnina. Ég var svo stolt af þessum fallega pilti sem fluttist til landsins í september síðastliðnum. Að minnsta kosti um tíma.  Ég átti ekki von á að þetta mundi róta ítilfinningum mínum. En það gerði það samt. Vilhelm valdi það sjálfur að fermast í kirkjunni sinni, og sækja þá fræðslu sem þar er og var í boði.  Vilhelm er ekki með neitt hálfkák við það sem hann tekur að sér, og hann var svaka flottur. Vilhelm gerði sér heldur enga grein fyrir þeirri markaðssetningu sem fylgir fermingunni, hann skildi ekkert í vegna hvers allir þessir bæklingar komu innum lúguna hjá fjölskyldunni, ferming þetta og ferming hitt. Það truflaði hann engan veginn. Ég er svo þakklát fyrir það. Það er aðdáunarvert starfið í Hallgrímskirkju, og yndislegt að fylgjast með því, þar er meðal annars djákni sem nær mjög vel til barnanna, bæði yngri og eldri.   Þar er einnig Friðrik kórstjóri sem er að æfa upp krakka í ´barnakór kirkjunnar.  Allir þekkja organistann Hörð. Prestarnir Bragi og Jón Dalbú hafa náð mjög vel krakkanna sem eru í sókninni.  Ég verð einnig að geta þess að þetta er fyrsta sóknarkirkja mín, og ´þegar ég fer í kirkju, þá fer ég í Hallgrímskirkju, það er svo oft þannig að maður tengist oft meira einni byggingu frekar en annari, þó svo að einhversstaðar standi, að þar sem þrír´séu samankomnir sé kirkja, og margir tala um að hægt sé að biðja hvar sem er, en einhvernveginn hafa umgjarðirnar mismunandi áhrif.

   Villi minn hefur dvalið hjá okkur hvert sumar frá þvi hann var fjögurra ára, svo þarna voru tengsl milli okkar og hans sem verða ekki rofin,.................vonandi...................................

   Kveðja.................amma.

PÓLYFONFÉLAGIÐ. PÓLYFONKÓRINN. AFMÆLISHÁTIÐ.

Kórinn  150sem stofnaður var fyrir 50 árum, fagnaði tímamótunum á Grand Hotel s.l. laugardag, sú hátið var afar óvenjuleg, og þá fyrir það að allir sem þar voru tóku virkan þátt í hátíðinni. Í rauninni var þetta 150 manna fjölskylda samankomin, með allskonar gleði í farteskinu.  Ættarhöfðinginn Ingólfur Guðbrandsson með alla sína fjölskyldu 150 manns.  Það voru einnig þessir afkomendur hans sem hylltu hann á ýmsan máta vegna afskipta hans af tónlistarmálum Íslenskra unglinga árið 1958, eða jafnvel fyrr.  Stofnaði sönghópa í Laugarnesskóla, var tónlistarkennari í Kvennaskólanum og flutti nokkra nemendur þaðan í kórinn í Laugarnesi.  Þarna var kominn maður, sem maður tók einhvernveginn mark á og hlýddi.  Þessi hópur fékk svo nafn 8.april 1958, Pólyfonkórinn, vegna þeirrar tónlistar sem verið var að kynna til leiks, og lagði alltaf áherslu á, fjölraddasöng, andstætt orðinu homofon.   Samhljómurinn í fyrirrúmi, laglína hverrar raddar í rauninni sjálfstæð, líkt og í keðjusöng, og ekki dugði að syngja óhreint, og mikið atriði að ná samhljómnum, pólifóníunni.

   En nóg um það, alveg er það sérstakt að sjá svona stóran hóp, brosandi útí eitt, syngjandi og kærleikurinn skein frá andlitum.

   Saga kórsins hefur verið gefin út í ágætri bók, þar eru rakin helstu stórvirki kórsins, og myndir á hverri síðu.  Upptökur hafa nú verið gefnar út á geisladiska, upptökur sem  gerðar voru af ríkisútvarpinu, í þessari bók eru m.a. myndir frá ferðum kórsins til annara landa, þar sem unnin voru talsverð stórvirki, fólk á öllum aldri lagði hart að sér, bæði við stífar æfingar, heima og erlendis, en það er stórkostlegt að það skuli hafa tekist að ná þessum stóra hópi, á öllum aldri.

   Svona ættarmót er ekki hægt að toppa.............................

 

HEILSUVERNDARSTÖÐIN.

   Það sem ég var ánægð þegar ljóst var að það hús skyldi áfram nýtast sem heilbrigðisstofnun. Gríðarlega margir voru vægast sagt miður sín, eftir söluna á því húsi, og meðan óljóst var hvert yrði hlutverk þess húss, sem mikið var nú gagnrýnt þegar verið var að byggja það. Einar, ég man ekkert í bíli hvers son hann var, en Einar dipl.ing., teiknaði það ásamt fleiri góðum byggingum, sem ég verð við tækifæri að rifja upp, svo ég fari ekki með rangt mál.  Húsið var þrauthugsað frá hans hendi, og aldrei hefi ég komið í fallegra anddyri stofnunar þessa tíma, ekkert flóknara en það, en Einar lagði skýrar reglur um liti á veggjum og gólfum . Og allt útlit.  Þegar berklavarnadeildinni var breytt þe húsnæði þeirrar deildar að mestu lagður undir heilsugæslustöð Miðbæjar, hvarf menningararfur, sem ekki verður aftur tekinn, því miður, það var mjög erfitt að horfa upp á þau verðmæti brotin niður. Þarna var saga berklavarna á Íslandi, sem er einstök, og var höfð til viðmiðunar erlendis.

   Innan veggja þessa húss var gífurleg jákvæðni meðal starfssfólks og framsýni til heilsugæslu. Unnið var af miklum faglegum metnaði, og valinn maður í hverju rúmi. Þegar ég lít aftur til sjöunda áratugarins, þegar hvert einasta horn hússins var nýtt, til hins ýtrasta, verður mér svo hlýtt um hinar svokölluðu hjartarætur, hvað sem það nú annars er.

   Sagan endurtekur sig, húsið hefur fengið sama hlutverk og það hafði í fyrstu, nema í dag heitir húsið Heilsuverndarstöðin.is, og er stofnunin einkavædd, ég ráðlegg öllum sem detta inn á þessa síðu að skoða hana, þetta var góð lausn og virðulegt hlutverk til handa þessum unga öldungi, Heilsuverndarstöðinni.  

HÚS JÓNS ENGILBERTS

   þAR SLUPPUM VIÐ EKKI FYRIR HORN, þar var borgarsjórn, sem algerlega missti af að kaupa það hús á slikk,mér var mikið um að sjá þetta fallega hús falla til kaupenda á slikk. Þar hefði borgin getað sett upplistasafn í húsi þessa merka manns.

   Mér varð eiginlega um megn að vita og fylgjast með að borgin missti þetta úr höndum sé vegna algers andvaraleysis. Falleg teikning, og góður sýningarsalur, fékkst á skitnar 14 millionir, og verð ég að viðurkenna að ég hefði viljað eiga það hús til leigu fyrir myndlistarmenn, góður salur, vinnusalur hins virta listamanns.

   Mæli með bíltúr um Flókagötuna.

   þar var borgin sko aldeilis ekki á varðbergi.............................

AÐ SLEPPA FYRIR HORN (Austurbæjarbíó)

   Eitthvað var það sem rak mig í að hugsa aftur í tímann með menningarhúsið Austurbæjarbíó, að við skyldum rétt sleppa fyrir horn með að massa það niður. Ég var í óskaplegu óyndi meðan þær umræður stóðu yfir, og virtist stefnan að mala það niður ætla að verða ofan á, en einhvern veginn komu einstaklingar að málum, sem gátu spyrnt við. Ég var samt alls ekki viss um af hverju ég vildi að það væri eins og það er, og helst eins og það var, þar sem inn í dæmið tók ég persónulega reynslu mína af þessu húsi, mér fannst allt hafa gerst í Austurbæjarbíói, gott ef mér finnst það ekki ennþá, ég á, eins og svo margir austurbæingar, svo margar minningar þaðan.  Ég á til dæmis mjög erfitt með að sjá, að ef ekki hefði verið sú starfssemi sem þar var á fimmta og sjötta áratugnum, þá væri eiginlega hálfþurrt að horfa til þess tíma.

   Ég veit ekki hvort það var flótti frá gráum hversdagsleika, að komast í bíó, vita af móður minni fara í bíó, og þá oftast einni, eða hvort það var einhver vakning innra með manni að eitthvað var að gerast annað en Njálsgata-Barónsstígur.  Nær er mér að halda að halda fram að heimurinn var stór.  Allt var svo flott. Sætin voru svo fín. Að ég tali nú ekki um stemninguna bæði fyrir utan og innan, allt brjálað þegar ljósin slokknuðu, drengir blístruðu, og almenn sæti sem fremst voru, og ódýrust, voru auðvitað vinsælustu sætin, svo hægt væri bókstaflega að gleypa í sig skjáinn. Fyrir utan voru ýmsir drengir, mér afskaplega minnisstæðir, sem skiptust á hasarblöðum, seldu og keyptu, og gerðu góðan "Business". Minnisstæðastir eru mér Nonni og Gummi, mér talsvert yngri, en sterkir strákar, í víðasta hugtaki þess orðs.  Þarna var mikill hasar, ekki voru samt allir foreldrar ánægðir með þessi áhrif bíósins, en við systkinin vorum heppin. Örugglega hefur ekkert foreldri viljað barninu sínu það, á þessum tíma að falla fyrir þeim heimi, að gerast t.d. kvikmyndastjarna, foreldrar þessa tíma voru alltof borgaralegir til þess, allt að því smáborgaralegir.   Hugsandi menn lástu tildæmis Halldór Laxness og Þórberg,aðallega, höfðu sínar sterku skoðanir bæði pólitískar, og menningarlegar, og eiginlega finnst mér í dag þeir oft hafa verið óttalegir eintrjáningar í þeim efnum, með allri virðingu fyrir þeim góðu mönnum.  Þarna var virkilegt feðraveldi, það verður að viðurkennast, skoðanir feðranna voru réttar, yfirleitt, sjálfsmynd konunnar, var tengd hlutverki þeirra sem húsmæðra og mæðra.  Líf margra kvenna byrjaði ekki fyrr en þær gengu í hjónaband, og líf þeirra var lífsstarf mannsins sem húsbónda og föður.

   Austurbæjarbíó, var vettvangur hluta sem voru alltöðruvísi, það voru allt aðrar ímyndir sem sjáanlegar voru þar, jafnvel þó amerískar væru, það voru sunddrottningar, skautadrottningar, sjálfstæðar litlar stelpur sem þorðu að segja meiningu sína á kurteisan hátt við húsbóndann. Komu í ljós stúlkur og konur sem völdu sér eitthvert hlutverk.  Mér finnst þetta eitthvað svo athyglisvert í dag, en auðvitað var þetta bara byrjunin á því sem koma skyldi, og góðir hlutir gerast nátturulega mjög hægt, og hafa alltaf gert.

   En mikið er ég annars fegin yfir því að okkur skyldi lánast að jafna ekki þetta hús við jörðu...

   Mæli með kvikmyndinni BÍODAGAR.

GENGISFELLING...................

   Þar fór barátta launamanna fyrir bí, seinustu samningar sem upp var slegið í dagblöðum, sem geysilegum sigrum, eru bara horfnir, bara rétt si svona.  Eflingarstarfsstúlkan sem vinnur á elliheimilinu, þykir gífurlega vænt um skjólstæðingana sína, vinnur í þágu stofnunarinnar sinnar, tárast þegar hún fær launaseðilinn, er alltaf jafnbjartsýn þegar "búið er að semja", segir alltaf "þetta lagast" eða "þetta er bara svona", allavega segir hún það í miðjum mánuðinum.  Er með kvíða þegar líða tekur að útborgunardegi, brotnar þegar hún sér launaseðilinn sinn, jafnvel að dregið hefur verið af henni þar sem hún kom kortéri of seint í vinnuna, jafnvel þó hún hafi unnið það allt upp á vaktinni.  Verður að hamast til að þetta gangi, vegna manneklu, verður að vera "næs" allsstaðar, og verður að vera góð....

   Fullorðna konan, sem sextug segir mér, að henni hafi nú tekist að nurla saman einni millíon í gegnum þessi 20 ár sem hún hafi verið vinnandi við þessi störf, fyrir utan að halda heimilinu sínu gangandi. Jú með því að taka endalausar extravaktir, þegar hún átti til dæmis helgarfrí, eða jafnvel bætti átta klukkustundum við þær átta sem hún hafði skilað.

   Fullorðna konan sem keypti hlutabréf í Exista þar sem hún hugsaði með sér að reyna að vera manneskja með manneskjum, og eyddi 100.000 krónum, þar sem hún treysti "þessum mönnum" fyrir einum mánaðarlaunum, sem breyttust í 50.000 á einu ári, þe sama dag og hún fékk útborgað, sama dag og lánin af litlu íbúðinni hennar hækkuðu, sama dag og millionin hennar hætti að skila 7% hagnaði, heldur bara áfram að hamast, líklegast þar til yfir lýkur. Tek það fram að konan er einhleyp þegar þetta er í gangi, hvort sem hún var það áður eða ekki.

   Hvar erum við konur???

   Hvenær ætlum við að fara að sinna þessum konum sem hugsa um mæður okkar og feður???

   Hvenær ætlum við að hætta að tala um konurnar í stjórnunarstörfunum, þe hversu margar konur eru í hinum og þessum stjórnunarstörfum???

   Hvenær ætlum við að berjast fyrir konurnar á göngum heilbrigðisstofnananna, þe verkamannanna á göngunum????

   Hvar erum við staddar???

ÉG VERÐ AÐ SEGJA EINS OG ER AÐ.........

Mér brá soldið við þegar ég las færslu Salvarar um stóra slummið Reykjavík, hafandi verið á lóðinni minni í hálfu sjokki yfir plastdræsunum sem þar eru. En það er ekkert sem ég gert annað en að hreinlega taka til.  Veðrið dásamlegt, gróður víða að taka við sér, og "plastdræsur" á víð og dreif um tré umhverfisins, þar sem á annað borð eru tré.  Meira að segja í þeirri hæð að ekki er nokkur leið að fjarlægja þær, maður verður bara að bíða þar til virkilega hvessir......... En það hvessti svo sannarlega í vetur, það mikið að plastdræsan sem var í fjögurra metra hæð, og hafði verið í tvö ár fauk,  bara si svona, og þurfti einstakt hvassviðri til þess, og til þess einnig að brjóta niður tré.   Ég andmæli því að slummið sé þar sem plastið er, það er bara nokkuð sem við verðum að taka á sjálf, og ég verð að segja það að ég hefi grunaða unglinga kaupstaðarins, sem halla sér uppað girðingum í afslappelsi eftir skólann.

   En ég bara nenni ekki að ergja mig á því, þetta er bara svona og ekkert nema að taka til, það er svo dásamlegt þegar snjó bræðir, fuglar syngja, og arfinn blessaður kíkir, og maður hugsar " nú er bara að reyta nógu snemma".

   Hvað er slumm??? og afhverju er slumm???

   Mér datt það bara í hug........................