Kjarnafjölskylda í dag.

   Eða hin stundum nefnda spaghettifjölskylda, á það nefnilega til að loka fjölskylduna sína inni í kjarnanum, segir Signe, og ég er mjög sammála þessu (SH).  Það getur verið heillmikið púl að kynnast spaghettifjöldkyldunum, og oft eru þær með sinn lokalhúmor eða jafnvel það sem er verra engann húmor, þá er nú fjandinn laus í samskiptunum, þannig lagað.  En það er líka mjög gaman, og ég verð að segja gott að finna það frelsi sem felst í því að vera óháður.

   En manni rennur auðvitað blóðið til skyldunnar, og ég persónulega stend mig ekkert sérstaklega vel í því, en það er önnur saga.   EN ég ætla ekki að fara út í mín sjónarmið að sinni, heldur halda áfram með greinina hennar Signe, danska sálfræðingsins, sem segir okkur það að 40% danskra barna eru, eða verða skilnaðarbörn, og það er mikið, og enn þurfa þau að vera sett í einhvern sérstakan hóp,   skilnaðarbarnahópinn, vegna þeirrar ákvörðunar foreldra að búa ekki saman, svona rétt eins og innflytjendahópinn.   Því í ósköpunum???   Það er sannað, segir hún að þessi börn hafa það talsvert betra en áður. Þau eiga góða foreldra, fjölskyldulífið var nokkuð þokkalegt, segir hún, og í stað fyrra kjarnafjölskyldulífs myndast aðrar, fleiri.

   Það erum við sem gerum barnið að fórnarlambi með því að kalla barnið skilnaðarbarn, segir hún. Það er neikvæð sálfræði, sem hefurmjög þungt vægi í tungumálinu. Neikvæð orð, valda neikvæðum kringumstæðum.   Neikvæðar kringumstæður sem margir foreldrar þurfa að kljást við.   Oft með því að ofdekra börnin, gefa þeim of mikið af efnislegum hlutum, og minna af uppeldi, of ´víð mörk, ofmikið lýðræði, allt vegna þess að þau eru skilnaðarbörn.

   En þessi elskulegu börn eiga margar fjölskyldur, sem alltaf eru að hugsa um þau, á hverjum degi, kærleikur í mörgum húsum, og þal fá þau margar víddir samfélagsins, inn í sinn heim. Og þau halda áfram að eiga ágætt fjölskylduíf, bara dreifðara, og fjölbreyttara, segir Sisse.

   En, þetta eru mjög frjálslegar kenningar hjá henni finnst undirritaðri, en engu að síður umhugsunarverðar, hægt er að pæla útfrá þessu endalaust.  En auðvitað er þetta allt saman í okkar höndum.....

Einn systkinahópur???????????

     Signe Wnneber, pistahöfundur í þessu danska vikublaði sem ég held mikið upp á heldur áfram rabbi sínu um þetta alltsaman, og næstum æpir á mann með "EINN SYSTKINAHÓPUR"!!!

   hvernig má það vera? Ég em á einn stórabróður, eina litla hálfsystur, átta til níu pabbasystkini, fyrir utan þessa frjálslegu (Þeir sem fylgja í pakkanum). Ég get sko auðveldlega farið í naflaskoðun eingöngu útaf þessum málum!  Því ef til vill er það í rauninni vandamál að hafa svona mörg fjölskyldutengsl, hér og þar, mismunandi stöður í lífinu, mörg heimili að tengast, og eiginlega alltof mikið af baksi, sem maður gæti hlaðið upp og röflað við sálfræðinginn, eða Ímyndarterapistan 30 síðar............(Góður þessi! SH).

   En bíðum nú við, segir Signe áfram, kannske er ég hið rosalega fórnarlamb, þar sem ég hef skilð tvisvar, og gert börnin mín að skilnaðarbörnum, í stað þess að vera lesa blöðin, í rúminu mínu, í algeru afslappelsi,ætti jafnvel að leggjast í fósturstellingar,vegna allra þeirra dramtísku gjörða minna.

   Ég VALDI, aftur á móti hinn flötinn, sem er að Horfa á björtu hliðarnar. Hlutir gerast. Það er ekkert að gera við því. Það er ekki eitthvað sem fólk vill.   Ég get valið það að væla yfir því að geta ekki farið til minnar eigin fjölskyldu, sem skv. bókini eru Mamma, pabbi og fjögur alsystkini borða Sunnudagsmatinn í stóru hvítu villunni, á Paradisareplavegi.!!! Um leið getég einnig glaðst yfir því, að ég sem betur fer ekki sá, sem á sína Sunnudaga út af fyir sig, ÞAR SEM KJARNAFJÖLSKYLDAN HEFUR LOKAÐ ÞESSA SUNNUDAGA INN Í KJARNANUM!!!!!

   Meira á morgunn..................

    

Neikvæðni...............

     Neikvæðar kringumstæður, eru afleiðingar neikvæðra hugsana, og neikvæðra umræðna.  Við getum tildæmis steinhætt að tala um skilnaðarbörn. Með því að gera það, gerum við barnið að fórnarlambi. Að lifa við þá hugsun annarra til þess barns sem er foreldralaust á annan veginn, er barn sem misst hefur foreldri, til dæmis þegar foreldri deyr.   Þá er iðulega litið á það barn, alltof lengi sem "blessað barnið", og auminginn litli.   Öl framkoma annarra við þetta barn, er á annan veg, en hinna barnanna, sem ekki eru með skilgreint vandamál innan fjölskyldu, þó það sé jafnvel eitthvað dulið, falið, eldfimt samskiptavandamál, sem fyrirlyggjandi er í fjölskyldunni. Engan veginn er ég að gera lítið úr þeim tilfinningum einstaklinga sem hugsa einir um barn sitt, eða tilfinningum barna sem búa við foreldramissi.

     En.......................greinin sem ég las, ekki bara einu sinni, heldur þrisvar, snerti mig.  Ég hef ævinlega búið við blandaðar fjölskyldur.   Afi minn var marggiftur, og eignaðist ég hóp af vinum vegna hans barna.     En...................

   Ég ligg í rúmiinu mínu, það er laugardagsmorgunn.  Sólin skín inn um gluggann. Ég á hund, og ég á kött, rúmið mitt er fullt af dagblöðum, og það er alger þögn, ég elska að vera alein heima.  Ég nýt þess að rúmið mitt er ekki fullt af börnum, akkurat núna, sem kveikja á hávaðasömu sjónvarpi, og sem vilja endilega fá beikon og spælt egg akkurat núna!!!!!!!!!!!!!!!!!

   Ég elska þennan frið, les dagblöðin, og í fylgiriti blaðsins, er Ida Jessen að fjalla um skáldsöguna sína nýju "Börnin".  Hún fjallar þar um sína kynslóð, um þessa slæmu samvisku gagnvart börnunum okkar. Hún vill halda því fram að það sé mjög mikil synd, barnanna vegna, og við séum ekki að gera rétt með því að ganga um með nagandi samviskubit.    Segir okkur hafa þá tilfinningu að hafa svikið börnin okkar þegar við skiljum.   Þessi tilfinning liggi djúpt í vitund okkar.  Og svei mér þá ef hún Ida Jessen hefur ekki rétt fyrir sér. Gamalt fólk, er að burðast með bæði sektarkennd og píslarvættishugsun fram í rauðan dauðann, finnst þau hafa svikið börnin, og sem og þá, gert þau að fórnarlömbum skilnaðar, sem þær klípur sem foreldrarnir hafa komið sér í sjálfir, séu alfarið óleystar. Og maður er kannske skilnaðarbarn, sem framleiðir skilnaðarbarn, á föður sem er fórnarlamb skilnaðar, og móður sem fórnað sér fyrir barnið og býr í hjónabandi sem er henni alls ekki til hæfis.

   Þetta er flókið.  Vandamál öldungs á lokaspretti lífs sín, er oft þetta, að hafa ekki leyst þessi mál, í tíma. Því miður, og það er mjög erfitt.   Ég held að nauðsynlegt sé fyrir alla, að vera búin að koma, ýmsu svona löguðu í lag, áður en inn á síðasta heimilið er haldið...............

   Það er ekki nóg með elsku elsku litlu skilnaðarbörnin, heldur eru það einnig foreldrarnir sem þurfa að þjást yfir því að hafa gert börn sín að skilnaðarbarni.

   Aumingja ég, segi Signa Wenneberg, sem bæði hefur framleitt skilnaðarbarn og er sjálf skilnaðarbarn.  Þrisvar sinnum skildi móðir mín við menn sína.  Faðir minn var óttalegur rugludallur, ég veit ekkert hvort ég er einbirni, miðjubarn, litla systir, eða stóra systir. Það er mjög óþægilegt þegar ég les um að það hafi stóra þýðingu, hvar maður sé í röðinni í systkinahópnum.   Hvaða systkinahóp eruð þið eiginlega að meina?????????????

   Svona er þetta flókið, og öll eru þessi viðhorf sem ég hef nefnt, ótrúlega neikvæð, gagnvart til dæmis barninu, sem hefur þann eiginleika sjálft, að vilja líta jákvætt á hlutina.

   Allt er þetta dæmalaust vesen..............því verður ekki neitað...................