ER NÚ BLESSAÐUR DRENGURINN AÐ KOMA ÚR VINNUNNI........

   Hugsaði ég í hvert skipti sem þotan flaug yfir húsið mitt, en það er í beinni fluglínunni.  Þetta var daglega, og oft fleiri en ein.  Þetta voru bara ekki svo ljótar flugvélar, en þær ollu töluverðum hávaða og mengun, en þetta var bara eitt af því sem komið var, menn unnu í útlandinu, og þurftu auðvitað að komast til og frá.

   Á sumum dögum flugu margar, stundum fáar, en alltaf einhverjar, og ég vissi alltaf hversu lengi þeir unnu þann daginn, hjá því var ekki hægt að komast, ef ég var á annað borð heima.

   "Ja eitthvað hefur verið að gera í dag, sagði ég við sjálfa mig, þegar seint var komið, að ég tali nú ekki um þegar flogið var utan á laugardögum líka. Ég hugsaði hversu einföld persóna ég væri mitt í þessum látum, kannske bara stundum í mínum eigin litla heimi að moka.

   Þetta pirraði mig aldrei, einhvernveginn vandist maður þessu, og í hæsta lagi með hótfyndni, í þá áttina, að það væri nú aldeilis munur, sérstaklega þegar ég var með gesti sem komu kl. 1700 og voru eitthvað frameftir, á góðviðrisdegi úti á grasi.

   Það virðist vera hægt að venjast öllu, en ég vandist aldrei rykinu sem safnaðist í norðurgluggana hjá mér og sá að þetta var alltaf að versna.

   Nú er svo komið að hér má aftur heyra í betur í fuglunum frá Kópavogs og Fossvogslæk, og gott ef ekki er, minna ryk í gluggum, og þessi plasthúsgögn hvítu hjá mér eru eitthvað skárri þarna úti.

   Og ég finn svo greinilega muninn, ég heyri betur í þögninni.................

   Og annað, að einhverju er lokið, vonandi, ekki bara vegna hávaða frá flugvélunum, heldur einhverju miklu stærra sem skiptir okkur öll máli.

Athugasemdir

[Erna Hákonardóttir Pomrenke, 6.11.2008 kl. 13:59]

Já þetta kannast ég við. Ólst upp við endann á Reykjavíkur flugvellinum þar sem vélarnar gátu nú varla farið mikið lægra nema að klippa af strompa og trjátoppa í Hljómskálagarðinum. Húsið fyrir framan okkur stendur við Sóleyjargötu og í den tid lentu Flugfélagsþoturnar á Reykjavíkur flugvellinum. Engin smá læti og oftar en einu sinni að ljósaperurnar fóru þegar allt titraði og lék á reiðiskjálfi. Svo sagði maður bara, vá þessi var stór.