AÐ ELDAST MEÐ REISN.

   Hverjir hafa ekki séð þessa setningu, eða heyrt í gegnum árin. Þó aldrei eiins og þegar kosningar eru í nánd og frambjóðendur keppast við að bjóða hin og þessi gylliboð, til þessa stóra hóps, sem er til staðar í hvert sinn, þe eldri borgara.  Ég verð að segja eins og er, að mér eiginlega orðið ofbýður þegar ég sé þessa setningu á prenti, að ég tali nú ekki um þegar hún út ur munni þingmanna kemur í eldhúsdagsumræðunum, og eða borgarfulltrúa.

   Ekki alls fyrir löngu las ég í fréttablaði klausu frá einum ráðherra og von væri á og búið að samþykkja ákveðinn fjölda hjúkrunarrýma, man því miður ekki töluna, en man þó að mér fannst þetta vera töluverð aukning, og það á einu kjörtímabili.  Ég verð að viðurkenna það, að ég get ómögulega séð annað en að þetta séu fyrirfram svikin loforð. Ég verð alltaf jafn standandi hissa þegar ég sé þessi ósköp endalaust, og þá vegna þess að ég upplifi þetta sem algert óraunsæi.

   Það er ekkert að eldast með reisn, að láta segja manni svoaAna vitleysu. Ég vil ekki trúa því. Það er ekki verið að gera neinum gott með svona bulli. Það eru sjálfsagt margir sem býta á þetta agn, og prísa þann frambjóðanda sem veifar þessu, sem er ekkert annað en stagl, aftur og aftur.

   Víst er það rétt, að það vantar hjúkrunarrými, en einhver gefin loforð, tengjast alls ekki hugtakinu að eldast með reisn, það vitum við öll, en þessar setningar "Að eldast með reisn", og "Búum öldruðum áhyggjulaust ævikvöld", eru að verðna svolítið lúnar, svo ekki sé meira sagt.

   Það er ósköp huggulegt að vita að næg hjúkrunarrými eru til staðar. En bíða þau, bara si svona?

   Þau bíða nefnilega ekki, og það veit hver heilvita maður, sem þarf að kaupa vöruna, og það er ekkert víst að við séum alveg vitlaus í að kaupa þessa vöru.  Þetta verður allt að hanga saman. Ég á mjög erfitt með að sjá að þetta gangi, í einum hvínandi hvelli eins kjörtímabils.

   Ég verð að segja eins og er, að samhengi okkar í öldrunarmálunum, er afskaplega lélegt, og við erum svo blind á það sem heitir velferð í þessu þjóðfélagi, erum í nýju fötum keisarans endalaust.Það sem ég held að haldi reisn einstaklingsins, er það að hann ráði sjálfur degi sínum, þannig lagað, það er að hann sé heima, eins lengi og hægt er.  Þá er komið að því eldfima máli, íslenskur einstaklingur getur því engu ráðið, eins og málin hafa staðið, undanfarin ár, og eru í afar lélegu ástandi í dag. Ég geri mér fulla grein fyrir því að ég er að taka töluvert "upp í mig", en þar sem ég hefi talsverða reynslu í þessu, og það "beggja vegna borðs",stend ég fast á þessari skoðun.

   Það er nú einu sinni svo að, í þessum málum, eins og öðrum, er gífurlegt misrétti. Mér finnst ég hafa tekið eftir því í þessum áðurnefndu loforðum, sé hugtakið heimahjúkrun, eða stuðningur við aldraða í heimahúsi, er svona í smáa letrinu, hjá loforðasmiðunum, hér í Reykjavík. Ég held því fram að aðkoma að þessum málum sé talsvert betri á landsbyggðinni en í Rvík.

   Það hefur verið erfitt að fá fullnægjandi aðstoð í heimahús, ég treysti mér til að rökstyðja það. Það hefur ekki alltaf verið spurt um skoðanir einstaklingsins um hvernig og hvað á að gera. Það hefur verið treyst alfarið á ættingja einstaklinganna, ég segi alfarið, sem er engan veginn nógu gott.  Þá er ég ekki að meina að ættingjar eigi ekki að koma að málum aldraðra, því fer fjarri að ég haldi því fram, hinum þiggjandi einstaklingi, hefur verið boðið upp á eitthvað kerfi, sem er vara sem verið er að selja því, þannig lagað. Einstaklingurinn verður þá að taka því sem að honum er rétt, og ekkert múður.

   Það virðist vera vöntun á samstarfi, í þessum samningum við heimaaðstoðina.  Reglur er eitthvað sem verður að hafa í svona starfi, en slæmt er ef forræðishyggjan nær yfirtökum.  Fyrir öldung sem vill vera heima, gengur það þvert á hugtakið að eldast með reisn, þessa blessuðu setningu, sem er í raun algerlega ofnotuð.

   Að eldast, er ekki eitthvað sem kemur eins og vírusfaraldur að fólki, það er eitthvað sem við eigum öll von á, og liggur fyrir með auknum árafjölda. Stundum er þetta eins og enginn hafi átt von á þessum ósköpum, hvorki öldungurinn sjálfur eða ættingjar hans, mér hefur stundum virst það, en sem betur fer opnast augu allra fyrr eða síðar, en oft of seint.  Það er kannske einkennilega til orða tekið að segja að augu opnist of seint fyrir elli kerlingu, en þannig er það.  Of seint gæti þá verið að öldungur hefur ekki viljað tala um framtíð sína við ættingja, jafnvel af því honum finnst hann ekki eiga framtíð, eða vill ekki leggja það á afkomendur sína að vandamál sé í aðsigi, vegna aldurs, og jafnvel vanmættis.  Þessvegna á að vera sjálfsagt að félags- og heilbrigðiskerfi landsins, sé í viðbragðsstöðu gagnvart öldungi, heilsugæslustöðvar eru með sögu allra einstaklinga, og þurfa ekki annað en að athuga kennitölu, og ætti við ákveðinn aldur einstklings að vera vettvangsheimsókn frá heilsugæslustöð, ekki bara bíða eftir neyðarkalli ættingja, sem er í kreppu vegna óviðráðanlegra aðstæðna, og rétt þorir að kvarta..   Það er ennfremur til setning "En hann er svo hress", sem er frámunalega leiðinleg, og afar ófagleg, þó oft sé hún á vörum fagaðila.

   En mikið þætti mér varið í þann stjórnmálamann, sem legði megináherzlu á að sem flestir gætu búið heima, sem lengst....

   En svo er spurningin, HVERNIG FÖRUM VIÐ AÐ ÞVÍ???

 

 

Athugasemdir

[Þórarinn Þ Gíslason (IP-tala skráð) 22.8.2008 kl. 07:24]

 Sæl.

Stórgóð grein hjá þér.

Öll loforðin eru hjá þessum pólitíkusum eins og "vindgangur í veðravíti."

Heimahjálpin, aðstoð við aldraða á öðrum sviðum og fl og fl er til stórskammar.

Gangi þér sem best.