Helgi steinninn...

   Er semsagt ekki fundinn enn, af mér allavega, og ég held að ég kæri mig bara ekkert um að finna hann, allavega ef þetta er einhver steinn sem ég finn bara allt í einu, án aðstoðar annara, eða samveru, eða nálægð einhvers annars.  Sá steinn er í augum mínum, grágrýti, með allri virðingu fyrir því grjóti, einhver dæld verður að vera í honum, til að hægt sé að sitja þar, því það hlýtur að þurfa að sitja á honum til frambúðar.  Sá steinn er ekki hreyfanlegur, þetta er frambúðarsteinn, ekkert annað, en hvenær vill maður fara í þennan fasta frambúðarstein, þar sem maður situr með hendur í skauti sér og hugsar?? Er þá ekki stutt í að vera eins og álfur útúr hól? Eða hvernig sem þetta er nú allt saman, með yndislegu orðatiltækin okkar.

   "Á ekki bara að fara minnka við sig???" sagði fertugi nágranninn minn við mig þegar ég var að reyta arfa í beðinu sem snýr að götunni s.l. sumar.  Ég fann hvernig hárin risu á handleggjunum, og hugsaði að ekki væri þetta einleikið með þetta unga fólk, maður má bara ekki eiga afmæli án þess að endalaust sé tuðast á þessu við mann. Ég slapp við að vera með skæting, en sagði samt að ef eitthvað væri þá væri ég að hugsa um að stækka við mig, sem var auðvitað ekkert sérstaklega sniðugt svar, en skömminni til skárra en að segja "Er ekki í lagi með þig??"

   Svei mér þá ef ég þori að halda uppá afmælið mitt næsta sumar, ég er svo hrædd um að hann spyrji mig hvort ég sé búin að fara í vistunarmatið...........