VIÐBURÐUR JÓLANÆTUR.

   Í næturhúminu var erfitt að greina andlit mannanna fjögurra, og þegar myrkvaði varðð myrkrið og þeir eitt. Raddir þeirra heyrðust.  Þeir töluðu til hans hver af öðrum.

   "Ég mun færa þér mjólk úr sauðum mínum" mælti fyrsta rödd,

   "Ég mun færa þér  ost", og þriðja sagði

   "Ég mun gefa þér brauð" sú rödd var dýpri en allt sem hann hafði heyrt.

   Það var eins og sú rödd kæmi úr iðrum jarðar.

     Sonur Maríu og Jóseps var fæddur, hann var eins og önnur börn nýborinn, þakinn blóði móður sinnar, þakinn fósturfitu, og þjáðist í þögn. Öskraði af því hann var látinn öskra. "HANN VAR VAFINN REYFUM OG LÁ Í JÖTU"  ásamt ösnunum, en þeir voru bundnir fastir, svo þeir færu honum ekki að voða. Salómi var fyrir utan að ganga frá, hún sjálf þurfti að jafna sig eftir þennan viðburð, oft hafði hún tekið á móti barni, en aldrei eins og nú, það var sem hún hefði fætt sjálf, en hún hafði aldrei átt barn sjálf, það hafði hún aldrei reynt.

   Þrír menn komu upp slakkann. Það voru hirðingjarnir, komu þeir samtímis inn í hellinn, María með lokuð augu í hvíld.  Jósep situr á steini með olnbogann á jötunni og horfir hugfanginn á son sinn.

   "Ég færi þér þessa mjólk, frá sauðum mínum, sem ég mjólkaði með mínum beru höndum"

   María opnar augu sín við þessi orð brosandi.

   "Ég sjálfur vann þennan ost úr mjólk sauða minna"

   María kinkar kolli, hún vaknar almennilega, þegar hún sér þriðja hirðingjann, útgeislun hans fyllti hellinn, og voru foreldrarnir nú umvafinn ólýsanlegri tilfinningu, allt varð bjart.

   "Ég bakaði þettaa brauð, VIÐ ELD ÚR IÐRUM JARÐAR"

   Hann hafði ekki fyrr mælt en María þekkti þennan mann, þetta var maðurinn sem verndað hafði þau alla meðgöngu hennar, sýnin sem þau bæði sáu, dekkri og hærri en aðrir menn, betlarinn........