aÐVENTA

   Troðningurinn er niður í móti, og þegar ferðalangarnir þramma niður í dalinn og klambra upp næstu brekku, að borgarhliðinu, gnæfir musterið hátt í hæðir, virki Antoníu sést, mikilfenglegt, og jafnvel í þessari fjarlægð er hægt að merkja skugga Rómversku hermannanna sem vörðinn standa á pöllunum, og það glampar á vopn þeirra.

   Félagarnir frá Nazareth verða að kveðjast þarna, María er úttauguð og kemst engann veginn þennan holótta troðning á sama hraða og þeir. Félagarnir og asnar þeirra eru nú á hraða heimþránar sem hestar.

   María og Jósep eru nú ein á troðningnum, hún reynir að endurheimta orku sína, hann er óánægður með seinkun þeirra, þar sem þau eru svo nálægt lokatakmarki ferðarinnar. Sólin brennur á þöglu ferðalöngunum. María grætur í hljóði. Áhyggjufullur spyr Jósep hana hvort verkirnir séu að aukast, og það er með naumindum að hún getur svarað honum játandi. Hún efast, það er eins og eitthvað sé í gangi ofar hennar skilningi.  Auðvitað hefur hún verki, en getur það verið að það tilheyri einhverjum öðrum??? Hverjum þá???. Barninu í kvið hennar?

   Hvernig er hægt að hafa verki vegna einhvers sem tilheyrir öðrum en er samt hennar? eins og bergmál, sterkara en þess sem framkallar það bergmál.

   Jósep spyr af varkárni "Er verkurinn meiri?", María veit ekkert hvernig hún á að svara þessum spuringum manns síns. Hún væri að skrökva ef hún svaraði játandi við þessari spuringu, hann er hvorteðer öðruvísi svo hún afræður að svara ekki neinu. En verkurinn er, hún finnur hann, en fjarskalega fjarlægur. Hún hefur bara þá skringilegu tilfinningu, að hún sé að fylgjast með barni í kvið hennar sem þjáist, og hún geti því enga björg veitt........