FRAMHALD Á AÐVENTU

   Ferðalangarnir sem settu stefnu sína á Beersheba fóru áfram áleiðis með Maríu og Jósep, þeir gengu við hlið Maríu, alveg eins og hann hafði séð veruna, eða hvað sem það nú var, gera.  Jósep er nú alveg sannfærður um að Drottinn hefur blessað hann með þessari vitrun, þessari sýn á son sem hann á í vændum, sem ekki er  vafinn reyfum, heldur fullorðinn einstaklingur. Stærri en hann sjálfur, og ennfremur stærri en aðrir sem hann þekkir af þeirra kynstofni.  Hann fyllist þakklæti fyrir það að vera í hlutverki sonar síns, hann er í raun, bæði faðir og sonur.   Þessi tilfinning er svo sterk, það sterk að hinn ófæddi sonur hans í kvið Maríu, verður eiginlega aukaatriði nú, og jafnvel Jerúsalem smækkar í augum hans.

   Pílagrímarnir ákalla Jerúsalem, þeir kalla til hennar um leið og þeir koma auga á hana í fjarska, þessi yndislega borg sem í raun er í miðju heimsins.  Hún glitrar frá öllum áttum um hádegisbilið, kóróna hennar gyllist við sólarlag, og er sem fílabein í tunglskini.  Ohh Jerúsalem, hvílík tign. Musterið kemur í ljós, og er sem sköpun Drottins. Andvarinn sem skýlir andliti, hári og fötum ferðalanganna, virðist vera heilagur einmitt núna, því í skýjum er hönd, hún er ötuð leir, og það markar fyrir lárvið, lífslínu og dauðalínu eins og hjá öllum sköpuðum mönnum þessa jarðar. Einnig við eigum eftir að setja spor okkar í tímann, varðandi líf og dauða Guðs.

   Titrandi hefja þeir hendur sínar á loft og tilbiðja til himins, fyrst í kór, raddirnar hækka í þakkargjörðinni, það heyrist í einum og einum, eins og bergmáli, og þetta endar í algeru algleymi. Hópurinn grisjast en þeir biðja áfram, og þakka þessa miskunn sem þeim er sýnd.