TÍMAMÓT....ELDHÚSINNRÉTTINGARSKIPTI...HANDRIÐAKAUP....

   Eitthvað ógnvænlegt er á seyði, ótrúlegt verkefni að takast á við, von er á tveim kraftmiklum mönnum á miklu betri aldri en ég sem koma og massa niður þetta eldhús, sem hefur verið hér síðan 1959. Ég hefi fengið langan umhugsunarfrest, heilar 6 vikur, farið í marga hringi með hitt og þetta, og stærst var að horfast í augu við það að hafa verið bara nokkuð sæl með þetta eldhús þó það sé eitt af því hallærislega sem ég hef séð í lengri tíma. 

   Er að vísu nýbúin að sjá eitt sem er hallærislegra, og hefði gjarnan viljað bjóða þeirri konu þessa innréttingu, sem auglystar eru fjálglega í fasteignablöðunum, sem "Upprunalegar innréttingar", jahá, mjög upprunalegar, þess eðlis að krafta þarf ungrar konu eða manns, beint úr líkamsræktinni, til að til dæmis að geta opnað skúffur.

   Hrygg 10 ára barns til að geta náð í bökunarformin (Sem blessunarlega er búið að grisja), en þar eru ennfremur geymd sigtin, og þarf að fara í þessar hryggbeygjur, grunsamlega oft í kringum hátíðar. Svona hryggur sem ræður við þessar beygjur er ekki lengur til á heimilinu, því miður.

   Skyndileg vöntun á hveiti eða sykri, veldur ófremdarástandi, stóll nauðsynlegur og mjög þjálfaðir fætur, sem koma beint frá sjúkraþjálfara, eftir langar og strangar tröppuæfingar, (ég er auðvitað að miða við fleiri en tvo í mat)að ég tali nú ekki ef eitthvað fleira vantar, sem húsmóðurinni hefur engan veginn tekist að forskipuleggja áður, þar sem hún er "þetta reddast týpan", sem það hefur yfirleitt gert.

   Þessar leikfimisæfingar sem stundaðar hafa verið í tugi ári, er semsagt að ljúka.

   Hér hefur verið svona eyja, í brúnni, en það er eldhúsið, þar sem skipstjórinn stendur með sleifina, svona eyja sem enginn getur verið án, en var smíðuð 1959 hér, og hefur alltaf farið í taugarnar á mér, mér hefur alltaf fundist ég vera með sýnikennslu í matreiðslu fyrir Kvennaskólastelpur, og vekur það upp afleitar minningar, þar sem ég var frámuna léleg í matreiðslu. Mig minnir að ég hafi aðallega verið í því að nappa nokkrum sveskjum úr búrinu, og komist upp með það. (Ég hef alltaf verið fyrir sveskjur). Það er alltof hátt uppí hilluna yfir eyjunni, þar sem ég geymi, salt og tilheyrandi bragðefni, og er matur þessvegna oft mjög bragðdaufur hjá mér, svo ekki sé meira sagt, þar sem ég sé þetta ekki heldur, þar sem ég er ekki nema 162.

   Við þessa eyju hef ég fengið væg hysterisköst við hátíðamáltíðir, þar sem þröngt er frá eyju að hinum veggnum, þar sem fjölskyldumeðlimir hafa ekki grennst á undanförnum 35 árum. Og myndast gífurleg umferðarteppa þegar kjallarameistarinn (Húsbóndinn) opnar rauðvínið, en það er nátturulega gert með stæl, sem ég kann ekki, og verður helst að vera hljóð líka, sem hentar ekki í eldhúsi, held ég.

   Það er vísir að borðkróki, en húsmóðirin sem smíðaði húsið var bara 155, svo hann er sniðinn fyrir hana, síðan voru þau bara 2, en við lágmark 6, svo þetta hefur engan veginn gengið, en hefur eins og svo oft "reddast", og enginn spekulerað í hvort hægt væri að breyta þessu til virkilegra úrbóta, heldur hefur verið endalaus bútasaumur á okkur hjónum í Kópavoginum. Og við hjónin bara nokkuð ánægð með okkur og allar góðu minningarnar og myndirnar og rjúpurnar og svínasteikina og allan ættbogan og öll partýin.    Ég segi nú bara Jeminn, (Þó ný Biblíuþýðing sé komin......). Maður hefur bara verið þreyttur í fótum og hrygg eftir góðar máltíðir og ekkert spekulerað í af hverju.Borðkrókurinn hefur því verið gagnslaus, nema fyrir hitt og þetta sem við öll vitum hvað er.

   En er bylting, okkur áskotnaðist innrétting, kom bara svona uppí hendurnar á okkur si svona, og það gerist ekki alltaf, og svei mér þá, þetta kollvarpaði lífinu, þannig að við þurftum alltíeinu að fara að hugsa um hvernig þetta væri eiginlega hægt. Það komu svona trésmiðir, og þetta var ekki mikið mál, koma bara eftir eina viku og "massa allt draslið" eins og Siggi í spaugstofunni, eins og ég hefi alltaf verið nervös þegar hann byrjaði að massa bílana á bílaverkstæðinu.. Bara massa allt draslið heitir þessi innrétting sem búinn er að þjóna, eða við þjónusta hana, sem eitthvert óbreytanlegt. Það er ekki eins og hún sé steypt.  En það er semsagt komið að því, og ég veit að ég verð að standa eins og vargur í hurðinni svo borðstofan verði ekki bara mössuð líka,og allt draslið sem er þar,,,,eða þannig, svo nú er að taka sér taki, fara í framkvæmdargír, sem ég veit ekki alveg hvar er þar sem hlutlausi gírinn hefur verið talssvert lengi í mér.   En við höfum ákveðið að búa hér um sinn, og í tilefni af því fórum við litla Gunna og litli Jón, niður á Laugaveg í gamla húsið Brynju, og vorum ósköp eitthvað samrýmd og báðum um "Króka fyrir handrið"!!!!!, ég sagði við manninn, eiginlega hálfafsakandi, "Við ætlum nefnilega ekki að flytja", þetta var ungur strákur, sem brosti grunsamlega góðlega (Paranoian fór í gang), en auðvitað þurfum við handrið í stigana, maður veit aldrei....En í leiðinni þar sem ég er Laugavegarverndunarsinni, spurði hann hvort nokkuð ætti að rífa þeirra hús, en það fær að standa.Auðvitað var ég svona að bjarga situationinni þar sem nægjusemin geislaði frá okkur og ég keypti einn hurðarhún (smátt og smátt aðferðin......) en þetta verður bara gaman og þökk sé Soffíu og Friðbert.

Athugasemdir

[Guðný Anna Arnþórsdóttir, 24.10.2007 kl. 22:06]

Frábært, frænka. Small is beautiful og það á ekki bara við um fólk. Hins vegar verður gaman að fylgjast með þessu - og upplifa síðan sjálfur. Gott var að það náðist mynd af þér við gamla góða vaskinn undir glugganum....eins og við vöfflujárnið forðum daga.