Haustannir.

Nú eru tvítyngdu barnabörnin mín að byrja í skólanum, í fyrsta sinn á Íslandi. Það verður spennandi að fylgjast með því hvernig það er að koma nýfluttur til Íslands, með latneskt tungumál að aðalmáli. Ég hlýt að komast mjög nær því hvernig það er að vera nokkurskonar útlendingur á Íslandi, þau hálf séu. Það hlýtur einnig að hreinsa mig að einhverju leiti af rasismahugsuninni, sem hefur verið soldið ríkjandi í heila mínum lengi.  Þau eru rosa fín þessir tveir krakkar, og ég er stolt af þeim, en annað menningarland er þetta. Það er svo ótrúlega margt sem er ólíkt með löndunum, og er ég þá ekki að segja að við séum betri.

   Það er skrýtið að vera hálfgerður rasisti og jafnframt langt í frá að vera sannur Íslendingur, það er mjög skrítin blanda. Þal. þarf ég oft að éta oní mig ýmislegt. En nú er tækifærið að þroska sig enn meir.   Ég skrfia þetta ljóð til Gullu Rúnar móður þeirra sem er með nostalgíu hugsanir til landsins síns. Þetta ljóð er eftir Jóhann Hjálmarsson, samið ca 1956.

'O bláa land

sveipað rauðri móðu.

 

Ég hef leitað þín.

Rektu ekki barnið þitt

út í auðnina

þegar það kemur aftur

eftir langa fjarveru

því það er þreytt

og þráir að hvíla við brjóst þín

og teyga ilm

þíns unga blóðs

 

Ó bláa land

sveipað rauðri móðu

 

ég hef leitað þín.