Ég man bílveikina, hvað það var vont þegar gubbið fór út um nefið. Úr bókinni hans Þórarins Eldjárns "Ég man"

   Það er ótrúlegt að maður skuli muna annan eins hlut eins og þennan, en mér er þetta órúlega minnisstætt líka, ekki beint að gubbið hafi farið útum nefið, en Þórarinn er að öllum líkindum bæði mjög minnugur maður og eftirtektarsamur.

  Hjá mér tengist þetta öðru, en Guðmundur frændi sem átti heima á neðri hæðinni var bakari, mikill frændi minn, og geysilegur stemningsmaður.  Hann hélt alltaf uppá afmælið sitt á sama hátt það var að panta leigubíl, og bjóða okkur foreldrum mínum í bíltúr, og þá á þessum líka svaka drossíum.  Það var keyrt út fyrir malbik, sem var að fara útur bænum. Ég man aftur á móti frekar illa hvar malbikið endaði á þessum tíma bíltúranna okkar Guðmundar, en þetta var greinilega mikil hátíð,því Guðmundur sem var ósköp venjulega klæddur dagsdaglega, var alltaf glerfínn á þessum dögum, mætti fyrir utan dyr, í hvítri skyrtu, með bindi og í dökkum fötum.

   Þetta voru miklar reisur fyrir kornungt barn, þar sem ekki var bíll á okkar heimili, og Guðmundur var vanur að láta allt eftir mér.  Allt gekk þetta nú vel framyfir malbik. Kárnaði þá gamanið  og bílveikin tók yfir.  Ótrúlegt er hversu sein við vorum í vegagerðinni. Mér finnst einhvernveginn að ég eigi bara alls ekki að muna malarveg, sem byrjaði þar sem nú er Nóatún, en malarvegir voru nú samt þaðan á stríðsárunum.

   Það er þónokkuð eftirtektarvert að Þórarinn skuli muna eftir muninum á malarvegi og malbiki finnst mér, sem segir okkur hversu frumstæð við vorum í þeim efnum lengi frameftir

   Ekki eru nema 60 ár síðan að fjós var á Grettisgötunni, og Klambratúninu. En munur var á þeim, fjósið á Grettisgötunni var í bakhúsi, og voru kýrnar  nátturulega reknar í tún daglega. Leiðin var frá Grettisgötu inná Barónsstíg og niður á tún neðan Laufásvegar. Bróðir minn fæddur 1944, hafði geysilega gaman af að elta þá hersingu, og ekki síður mjólkurbílinn, sem mig minnir að hafi farið sömu leið. Þegar gengið var um Grettisgötuna sem var mjög oft, ilmaði gatan eiginlega öll, þó auðvitað hafi áttir ráðið nokkru.

   Minningin er góð, en hún er ekki í litum, nema ef vera skyldi brúnleit.

   En þetta með minninguna með blessað gubbið tengist þessum óskaplegu vegum sem voru það er augljóst, að ég tali nú ekki þessum ferlega þungu drossíum, þar sem bensinstybban var yfirþyrmandi, og svo auðvitað rykmökkurinn sem fylgdi, því það var ekki farið í bíltúr í rigningu það er klárt mál. En hvað gerði maður ekki fyrir foreldra sína og besta frændann, og líka.... þetta með lífsstílinn, það hlaut að vera merkilegt, að fara í bíltúr með Guðmundi, Pabba og mömmu, kannske í Svörtum Packard, líklegast ekki opnaðar rúður, grjótvegur, og öll reykjandi, þetta var nú aldeilis stíll í lagi, ekki öllum hlotnaðist svona ævintýri í den........