´Maðurinn fékk áfallahjálp.......................Og hvað svo????

    Akkurat, maðurinn fékk áfallahjálp, segir í fréttum og  siðan ekki sögna meir, málið afgreitt, að hálfu fréttastofunnar allavega, og er ég þá ekki að finna að fréttastofunni, heldur því, að við vitum ekki baun hvað áfallahjálp er.   Maðurinn fékk semsagt áfallahjálp, á slysstað, eða gosstað, og hvað er þá áfallahjálp?????

   Allir vildu Lilju kveðið hafa.    Á þeim árum sem orðið áfallahjálp var fundið upp var ekki þverfótað fyri skoðunum, og vitneskju, og snobbi fyrir þessu orði. og rætt var um áfallahjálpina, hér og þar og ýmis námskeið hér og þar.  Enginn var maður með mönnum nema að hafa það í ferilsskránni að hafa farið á eittthvað sem heitir því orði. Allavega að geta sagt frá því. Það var nú aldeilis meira.   En var einhver sem gat útlistað það?   Jújú, það voru margir sem gátu útlistað það, en það var nú bara "Common sense", sem í orðtök voru lögð.  Þetta er bjargföst skoðun mín .

   Þegar snjóflóðin dundu yfir fyrir vestan, skynjaði ég einhvernveginn, að þar voru orð í verki, þar var þessi hjálp, sem einstaklingurinn gat veitt af kærleika og nærveru, þar áttum við einnig sameiningartákn.   Ég fylgdist algerlega með öllu sem þaðan kom, og það var einnig stórkostlegt að Reykvíkingar skyldu hópast saman til kirkju, til samveru, og bæna til hins almáttuga.   Hver sem það er.................  Og við sem engann áttu ´ættingja, gátum einnig syrgt í hljóði.

   Sama upplifði í í Osló, eftir Úteyjarharmleikinn.   Það var mjög lærdómsríkt að mínu mati, og hentaði mér. Ég fór með dóttur minni í miðbæinn, og samvera mín með barnabörnunum, í þögn, var eitthvað sem var gott.

   En ég er stundum að hugsa þessa dagana, stendur presturinn einn í þessari áfallahjálp, í þessu hörmulega stórslysi, sem varð í Sandgerði?   Ég vona ekki, því það er ekkert annað en stórslys, þegar svona gerist í bæjarfélagi sem Sandgerði er.

   Mér er hugsað til Sandgerðinga, mér er hugsað til kaupstaðarins Sandgerði, mér er hugsað til prestsins.   Ég veit ekki hvernig á því stendur, mér fannst ég þurfa að fara þangað, en skynsemin sagði mér að ég hefði ekkert þangað að gera.   Mér hlýnaði um hjartaræturnar þegar ég heyrði, samstöðuna þar.

   Hugsum um það áfram, ekki gleyma því...... 

Sjálfsvígsumræður, og staða

   Eiginlega get ég ekki orða bundist vegna stefnuleysis í okkar málum varðandi sjálf´svíg á Islandi. Mér hefði ekki dottið til hugar fyrir 40 árum að ekki yrðum svona máttlaus í stuðningi, og opnun á þessu máli.

   Það virðist endalaust vera talað um staðreyndir, þetta og þetta mörg sjálfsvíg.  Þessar og hinar niðurstöður, og fólk er enn leitandi.   Situr fyrirlestra, þar sem ekkert kemur fram í raun, þar sem það á að vera fyrirspyrjandinn, sem er aðalatriðið, ekki fyrirlesarinn.

   Það er ekki okkur nóg, að geta sagt að maður hafi komið að nokkrum sjálfsvígum, og svo framvegis, það segir ekki sjálfsvígsfórnarlömbum nokkurn einasta hlut.  Hann gengur út frá svona fundi án nokkurs hlutar.

   Mig langar til þess að vita hvernig stuðningshópur samanstendur, hver er starfsgreinastaða þeirra sem í þeim hópi eru, og hvernig er stefna þess hóps að styðja, hvernig byggir þessi hópur sig upp.  Fórnarlömb sjálfsvíga geta þau verið nokkuð örugg með að fá stuðning, hjúkrun inni á fundi ef þau brotna niður?

   Hvar erum við stödd í Þessum málum.

   Sjálfsvíg gleymist aldrei, en það eru leiðir til að lifa með því, alveg eins og annað. Og aðferðin er alltof flókin til þess að hægt sé henda fram einhverju í stuttu máli. Vegurinn er langur.

   Ég býð mig fram.