JA HVERNIG Á NÚ AFTUR AÐ FARA AÐ ÞVÍ.'?

   Ég hef auðvitað enga hugmynd um það, og ætlaði mér ekki að reyna það, var eiginlega bara að láta hugann reika aftur í tímann, þegar ég var stödd á þeim tímapunkti, sem aðstandandi aldraðra, og sem starfsmaður í þeim geira um skeið.

   Ég stóð mig að því oftar en einu sinni, hvað það gat verið erfitt að flytja inn á öldrunarstofnun, ´jafnvel þó sú ráðstöfun einstaklingsins hafi verið að hans eigin vilja, strax frá byrjun, jafnvel fyrr en fjölskylda einstaklingsins átti von á.  Ég minnist þess að hafa rætt við konu sem einna erfiðast átti með að "Leysa upp heimilið sitt", ég hefi alltaf átt erfitt með að heyra þessa skoðun, og staldraði við þegar ég heyrði hana, ég á nefnilega erfitt með að heyra hana, og þá helst vegna þess, ég hef þá verið að velta fyrir mér, "Hvað er heimili?", og síðan að þurfa að "Leysa upp heimili".  Því er ég að hallast á þá skoðun, að nauðsynlegt sé að gera það upp í tíma, að svona upplausn á heimili, eru yfirleitt hlutir, sem við erum að ríghalda í.  Sjálf rígheld ég í einhverja hluti, og finn svo sannarlega að ég verð að taka mig taki.  Það tekur tíma, sérstaklega þegar maður hefur verið á fáum stöðum í lífinu, sem ég fer að halda að sé manni ekki hollt. Hvernig er þá að fara frá þessu fyrir fullt og allt, ef það er svona erfitt að losa sig??

   EIN YNDISLEG KONA, sem ég þekki, og er óhemju skemmtileg, hafði og hefur óskaplega gaman að fallegum hlutum, mjög fallegum hlutum.., og oftar en ekki kvartaði hún undan hvað þetta væri mikið verk að hugsa um þetta alltsaman, hún "væri blátt áfram að kafna í kristal", en góð lausn kom frá börnum hennar með hennar samþykki auðvitað.  Hún var send í útilegu, í fylgd systur, og mátti ekki koma heim fyrr en eftir tvo daga.  Meðan tók fjölskylda hennar allt í gegn, gott ef þau máluðu ekki líka, og grisjuðu silfrið og kristalinn og allt sem henni hafði ákotnast í gegnum árin.

   OG VEISTU ÞAÐ SOLLA, ÉG TÓK EKKI EINU SINNI EFTIR ÞVÍ.............................................