aÐVENTA

   Troðningurinn er niður í móti, og þegar ferðalangarnir þramma niður í dalinn og klambra upp næstu brekku, að borgarhliðinu, gnæfir musterið hátt í hæðir, virki Antoníu sést, mikilfenglegt, og jafnvel í þessari fjarlægð er hægt að merkja skugga Rómversku hermannanna sem vörðinn standa á pöllunum, og það glampar á vopn þeirra.

   Félagarnir frá Nazareth verða að kveðjast þarna, María er úttauguð og kemst engann veginn þennan holótta troðning á sama hraða og þeir. Félagarnir og asnar þeirra eru nú á hraða heimþránar sem hestar.

   María og Jósep eru nú ein á troðningnum, hún reynir að endurheimta orku sína, hann er óánægður með seinkun þeirra, þar sem þau eru svo nálægt lokatakmarki ferðarinnar. Sólin brennur á þöglu ferðalöngunum. María grætur í hljóði. Áhyggjufullur spyr Jósep hana hvort verkirnir séu að aukast, og það er með naumindum að hún getur svarað honum játandi. Hún efast, það er eins og eitthvað sé í gangi ofar hennar skilningi.  Auðvitað hefur hún verki, en getur það verið að það tilheyri einhverjum öðrum??? Hverjum þá???. Barninu í kvið hennar?

   Hvernig er hægt að hafa verki vegna einhvers sem tilheyrir öðrum en er samt hennar? eins og bergmál, sterkara en þess sem framkallar það bergmál.

   Jósep spyr af varkárni "Er verkurinn meiri?", María veit ekkert hvernig hún á að svara þessum spuringum manns síns. Hún væri að skrökva ef hún svaraði játandi við þessari spuringu, hann er hvorteðer öðruvísi svo hún afræður að svara ekki neinu. En verkurinn er, hún finnur hann, en fjarskalega fjarlægur. Hún hefur bara þá skringilegu tilfinningu, að hún sé að fylgjast með barni í kvið hennar sem þjáist, og hún geti því enga björg veitt........

YFIRJÓLASVEINNINN

   Er eins og alþjóð veit, Baldvin Þór Hannesson. Það er honum í blóð borið, gekk þetta beint í arf í karllegg, mann fram af manni, þær konur sem hafa tengst þessum mönnum hafa bara látið sig hafa það að vera með í þessum mikla "gassagangi" á aðventunni.  Við konurnar í þessum hópi erum óskaplegar sófakonur, og kertaljóskonur.  Þessir Jólasveinar hafa yfirleitt farið að blása á þessi kerti, ef þeir hafa ekki farið að fikta við vaxið.  Ekki er vitað hvaða nöfn þessir Jólasveinar bera, en ég samkvæmt áratuga rannsóknum, (Annað er auðvitað ekki marktækt!!!), mínum eru þeir í þessari röð sem nefnd er: Kertasníkir, Stekkjarstaur og Hurðaskellir, þeir  fara mikinn á þessum tíma, og auðvitað gustar af þeim.  Einnig hafa þeir þann eiginleika, að gera fólki grein fyrir því að "Það eru Jól í nánd", og að þetta slén, semsagt þetta dugi ekki lengur þetta volæði við kertaljós.  Nóg sé af rafmagni, og hvurskonar eiginlega þetta sé. Setningin " Er ekki nóg að gera ha????" er sögð með nokkura klukkustunda millibili, þar til að maður hrekkur í gírinn og hættir að dunda við þennan bakstur sem maður aldrei snertir á annars, sem er svosem ágætt þar sem þegar eitt ár er ca. á milli þess sem maður kraflar sig í gegnum allar úrklippurnar.  Ég doubletékka síðan með Gyldendals frá 1973, og sú bók klikkar ekki. Einhvernveginn hefi ég ekki fleygt úrklippunum, en enda annað hvort með áðurnefndri bók, eða bara uppskriftunum hennar mömmu, handskrifuðum, sem aftur eru frá mér sumar hverjar. En ég er bara alveg að fara í þennan Jólasveinagír, eftir að hafa verið í þessum rólegheitum í hálfan mánuð, en mikið var þetta annars góður hálfur mánuður, .....