Það er meira, en að segja það..................

   Að  vinna þa vinnu ,sem er okkur jafn mikilvæg, sem heilbrigðiskerfið er.Ástæðan er augljós. Sú var tíðin, að erfitt var að komast milli landa, ogvið urðum bara að bjarga okkur sjálf, í þessu sem öðru.Þróun okkar í þessum málum hefur oft þótt vera til fyrirmyndar, og við vitum það flest.  En við vorum ekki að finna upp hjólið, við gátum lesið, og læsi á Íslandi var hvergi almennara en hér. En við vorum það lánsöm að hafa vit á að viða að okkur þekkingu, og vorum mjög gagnrýnin, á okkar getu í mörgum stórmálum,  fvið verið mjög "Útlensk", og er ég fegin því.   Fegin því að við vorum þó ekki heimóttarlegri enn við höfum verið.   Í dag er kominn tími til að athuga hvort við erum að dragast aftur úr, í skjóli breyttra tíma.    Höfum við unnið verkin almennilega, eða höfum bara verið í einhverjum hlutlausum gír.   Mín skoðun er sú að við höfum í nokkur ár, verið í sama farinu, nokkuð mörg ár, meira að segja.  Það er svo virkilega kominn tími til fyrir okkur, að hlusta á svona niðurstður sem rannsóknin sýnir okkur.   Að breyta hugrfari gagnvart öldruðum er bara fyrsta, annað og þriðja mál.   Við getm ekki verið þekkt fyrir að vera í sama farinu í öldrunarmálum.   Menn og konur eru kannske með sömu skoðanir á öldrunarmálum, og voru í gangi fyrir heilum tuttugu árum!!!!!!, Eitthvað var ég að ræða um við sjúkraþjálfarann minn, hvernig eitthvað tiltekið mál var 1985.  Mér öldungnum fannst það lítið spor,  en hann sagði "En Sólveig mín, það eru heil 2o ár síðan, og ég ekki búin í menntaskóla............ Það er nefnilega það.  Það er bara ekki hægt að vera vitna, þegar ég og þegar ég hitt.

   Staðan er slæm, vitað mál, og við getum ekkert bætt ef við horfumst ekki í augu við það, sem þýðir alls ekki að störfin hafi verið illa unnin, eða af vankunnáttu, heldur er mikil þörf á að við spýtum í lófana.  Sú stífla sem ég nefndi í seinustu færslu, sem var þungur baggi á starfsfólki, og er enn. Má ekki festast og kortslutta bara. Þessi stífla er ekkert annað en peningaleysi, sem alltaf var verið að leggja á  hinn almenna starfsmann á gangi. Þáð átti að spara. endalaust var byrjað að tuða í þeim sem lægst voru launaðir.  Það verður bara að bæta fé í þetta, og að munur á hjúkrunarheimilum skuli vera svona mikill, er blátt áfram ógnvænlegur ´Og það verður að gera það strax. Við erum með fyrsta, annan og þriðja flokks þjónustu.  Mig var svossem farið að gruna að flokkarnir væru tveir, því miður, en ekki þrír. Það er ekki mitt að ræða um daggjöld ig styrki til heimila.   En þessi gjöld ríkis og bæja eru bara ákaflega misjöfn. Mér er það kunnugt. Ég nefni ekki nöfn. Og þar sem daggjöld og styrkir eru misjafnir, þá er útkoman breytileg, og metnaður hjá öldungum að komast á bezta elliheimilið, það er bara þannig í dag. Því miður.  Síðan fara einhverjar klisjur á flug, og það verður keppni meðal aldraðra einstaklinga.  Löngum hefur aldraður einstklingur þurft að borga með sér upphafsfjármagn, innlagningarfjármagn. Nokkurskonar styrkur frá hinum aldraða, sem hann fekk svo til baka´, á einhverjum vöxtum.

   En svo má aftur spekulera í, hvernig húsnæði viljum við vera í?  Er þörf á að byggja svona dýrt? Er þörf á sundlaugum?  Hversu mikið eruþær notaðar? Ekki getum við bara látið sjá um okkur þannig lagað, og ég held að nú sé tími til að leita til annarra landa.  Ég  mundi athuga þetta í Svíþjóð, eða Skandinavíu almennt.  Ég vil ekki stéttarskiptingu meðal aldraðra.Ég vil ekki eitt allsherjar bákn. Ég vil skynsamt fólk í vinnu,og við eigum nóg af því.  Allir verða að bera ábyrgð á sinni eigin heilsu, og mæta þannig til leiks á hjúkrunarheimilið.

 

Vistunarmat?

   Ég treysti ekki vistunarmatinu, þessu blessaða blaði, sem veifað er framan í fólk (næstum því), ef það ber sig vel í mati.     Það væri athyglisvert að sjá autt blað RAI skýrslu, við eigum vissulega rétt á því, að fá að vita það. Ég hef ekki farið inn á landlæknisembættið en geri það á morgunn, til að athuga hvort það er hægt.    
   Ég er mjög fegin að Inigbjörg tók þetta efni til doktorsritgerðar, mjög fegin.   En ég er mjög mikið á móti því að hjúkrunarheimili verði látin á gapastokkinn, hvað varðar rannsóknir á ummönnun og félagslegri þjónustu, ég held einhvernveginn að við Íslendingar séum nokuð meðvituð um það.
   Það þýðir ekki annað en það, að við höfum skoðanir.   Að mínu mati hefur á undanförnum 20 árum verið lagt gífurlega á það starfsfólk, sem sinnt hefur hjúkrun aldraðra, á einstaka stofnunum, og starfsfólk oft í vandræðalegri aðstöðu, starfsfólk jafnvel alls ekki ánægt sjálft, en hefur nú einu sinni svo tekið að sér að vinna þessi störf, og finna að það eru víða stíflur sem erfitt er að losa. 
   Ég viðurkenni að sjálf er ég hundleið á þessu mærðarvæli sem koma frá fagfólkinu okkar eins og " Við eigum að hugsa um gamla fólkið okkar, þau eiga það skilið". Mikið er ég hundleið á þessu.   Við eigum bara að gera kröfur til þess að aldrað fólk sé ekki tekið á taugum, lítillækað, og lítilsvirt.  Það hart að taka svona til orða, það er lítilsvirðing við einstakling að líta á frávik í hegðun sem rugl.  Það er tekið á taugum ef það  sefur ekki heilan svefn, og við erum lítillækkuð ef ekki er hlustað á verkjakvartanir.  Og það er lítilsvirðing við aldraðan einstakling sem er verið að bjóða djús kl.21oo í sextugasta og sjötta sinn, sem aldrei drekkur djús, og segir "Ég er svo oft búin að segja ykkur það".

   Það er líka greint út sagt móðgandi að heyra starfsmanninn segja við öldunginn sem talar virkilega fallega Islensku, "Ha? þú ekki vilja djús" ok vina...........................................

Rannsókarritgerðin hennar Ingibjartar Hjaltadóttur......................

   Var eiginlega sjokk, en virkilega í tíma töluð. Vegna þess að ég fyrir mitt leyti. var farin að finna alvarlega misfellur í hjúkrun aldraðar, og ergelsi og áhyggjur í ættingjum aldraðra, á stofnunum..

   Þetta er alvarlegt mál, og verður að taka á þessu strax.   Og ef einhver mikill mismunur er á heimilum, þá afhverju, í hverju liggur mismunurinn. Og hvað er þá RAIÐ, það mat sem stuðst er við annað hvert ár eða allavega reynt.   Ingibjörg fer smávegis inn á  vistunarmatið, og ég gat ekki betur fundið að það væri ekki nógu gott, við sendum einstaklinga allt of seint inn, og er þá þetta blessaða vistunarmat okkur til fyrirstöðu, sem viljum bara komast inná heimil,þó við séum ekki nógu léleg, eða illa haldin.  Varla batnar okkur ekkert við aldurinn 80 ára, og eigum við þá bara að fara í forgang, vegna aldurs ef við viljum.  Og hvernig gat þetta þróast þá leið að ástand var betra en annars staðar.   Var eftil vill fleira faglært starfsfóklk á einum stað en öðrum.   Ef svo er þá ráðlegg ég miðstyringu á starfsfólki,þetta getur farið út í alvega vitleysu annars. 

   Meðan svona er á ekkert heimili rétt á fleira faglærðu starfsfólki en önnur heimili, nema þau séu þá einkarekin, og fólk greiddi talsvert með sér.

   Skrýtið.

En það er einmitt í þessum tilvikum.......................

   Sem ég upplifi hámenningu. Mér finnst það vera hámenning, að halda úti stofnun sem þessari, þeas Landssp., Háskólasjúkrashús. Við erum alltaf að ætlast til einhverra smáatriða, sem við í raun höfum bara ekki efni á. Núna er svo mikilvægt að sortera.   Hverju við ætlum að halda úti í rekstri heilbrigðiskerfis.  Einhvernveginn finnst mér loksins, vera ætlast til að við berum ábyrgð á okkur sjálf. Forræðishyggjan er að víkja, sem betur fer.   En það er ekki auðvelt að venjast þessu, sérstaklega þá elstu sem þekkja fyrri tíma, og miða alltof mikið við þá.  Minni forræðishyggja krefst sterkari hugsun okkar sjálfra, eins og hvað er það sem við viljum.  Mér finnst ég alltof oft heyra setninguna,   þETTA ER EKKI NOKKUR ÞJÓNUSTA, erum svo oft að heimta einhverja þjónustu. Persónulega þoli ég þetta illa. Það þarf ekki að þjónusta mig, þannig lagað, nema útfrá þeirri skilgreiningu, að öll vinna í heilbrigðiskerfinu sé þjónusta, sem hún í rauninni er, VIÐ ERUM ÖLL ÞJÓNAR  sagði Kjartan héraðslæknir við mig í Keflavík, mér fannst það nýstárlegt orð, í þessu tilviki, þá nýútskrifuð úr Hjúkrunarskóla, ég hef oft hugsað þetta með þjóninn, sem þarf að vera í okkur öllum.