Að ganga fram...............og þora.

          Í allan dag, hefi ég beðið þess að einhver prestur, gengi fram, og tilkynnti skoðun sína á biskupsembættinu í dag.

          Það vantar alveg í mig, að embættismenn, séu einhverji meiri menn, þegar að þessum tímamótum er komið, hjá vinnandi fólki.    Það er eiginlega synd þegar þennan þátt vantar í mann, því það er meiri hætta ókurtleislegri hegðun, þó maður mundi engan veginn ´ætla sér það.  Fyrir biskup í starfi, er þetta bara vinsamleg ábending.   Biskupinn á bara að draga sig út úr þessum ósóma, ég get ekki skilið afhverju ekki er hægt að skila biskupsembættinu, sem öðrum störfum.   Biskupinn var bara plataður, ekkert flóknara en það.    Við vorum öll plötuð, og það meira en lítið, Ól.Sk. bara svindlaði, orðið að svindla, hefur alveg fengið nýtt vægi hjá mér, og heiðarleiki fengið nýtt vægi, og orðið uppgjöf einnig.

          Að gefast upp í þessu embætti á þeim tímum sem eru í dag, virkar sem sigur í mínum huga, Sr. Karl, er mikil manneskja að mínu mati, ég hef alltaf haft álit á honum.   En að hirða upp og ætla að reyna leysa verk látins manns, sem var hans yfirmaður og vinur, er ekki hægt, það er enginn mannlegur máttur sem getur það, og á ekki að ætlast til þess af sjálfum sér né öðrum.

          Biskup, eins og allir vita, er ekki heilagur maður í Lútherstrúnni, sem betur fer, þessvegna á þetta bara vera auðveldara fyrir Biskupinn, og sjálfsagt, allt hefur sinn tíma, og allt hefur sinn endi. Enginn er hér sem segir að hann hafi ekki verið starfi sínu vaxinn, en hans tími er kominn, á erfiðum tímum,og það , og því miður, brakar í mörgum stoðum, stofnananna í dag, ekki bara Biskupsembættinu, það vitum við öll.

Treysti mér ekki að setjast við sjónvarpið...................

            Mælirinn í þessum málum er fullur.     Ég dáist að Guðrúnu Ebbu, að geta setið fyrir svörum varðandi minningar hennar um föðurinn, jafnframt finnast mér orð, svo meiningarlaus, eftir þetta.

            Sumt er ekki hægt að fyrirgefa, ekki kann ég það mikið í Guðfræðinni að hægt sé að leggja á nokkurn mann að fyrirgefa ódæði sem þetta.   Í hæsta lagi, er hægt að vorkenna aumingjagang, og var manni það kennt, kannske getum við blessað, blessaðan aumingjann, sem var svo siðblindur, að er næstum einsdæmi í landinu, en jafnframt svo greindur að geta haft áhrif á undirmenn sína og helming þjóðarinnar.   Stjórnunaraðferðin, ekkert nema valdbeiting, sem beitt er allsstaðar, og persónuleikinn laskaður..    Hvernig gat hann leynt þessu? Komist upp með þessa andstyggð, og borið hökkul, sem merktur er táknum, alls hins besta í Kristinni trú, og alls sem best var gert í þágu trúar.

            Var aldrei iðrun í einstaklingnum?

            Vonaðist til að hún færi í sína gröf með leyndarmálið?´

            Gat hann bara setið með glans við Jólaborðið?

            Hvernig gat hann einnig gert kynbræðrum sín, að gengisfella þa svona svakalega'.?

            Guðrún Ebba þú ert hetja.

Að ganga í sjóinn................

               Kornung átti ég frænda, sem tók þá ákvörðun að taka sitt eigið líf á þennan máta"Að ganga í sjóinn".  Ofurforvitin krakki, sem sperrti enn meira eyrun, þegar ég heyrði þessu hvíslað.  Ég man að ég spurði móður mína, hvað það væri, afhverju, og hvernig.

   Móðir mín, reyndi að eyða þessu, en henni tókst ekki að eyða þessu úr vitundinni.

   Ég tengdi þetta grunnri fjöru, það voru auðvitað engir möguleikar að ganga í ölduganginn og grjótið á Barónsstígnum, eða Laugarnesi. En þegar ég kom að Ægissíðu, ákvað ég að þetta væri staðurinn, sem hægt væri að ganga í sjóinn.   Minnist mannsins ævinlega, þegar ég ek um Ægissíðuna.  Ég held að barn, viti ekki nákvæmlega hvað felst í því að taka eigið líf. Hversu stórt skref það er og alvarlegt. Og ég get engan veginn myndað mér skoðun á, hvernig á að pakka þessu inn fyrir lítið barn................Held að það sé bara ekki hægt.   Barn hefur engar fyrirætlanir varðandi það, að þessháttar verk takist, né vit á, að aðeins andartak er, á milli lífs og dauða..

´Maðurinn fékk áfallahjálp.......................Og hvað svo????

    Akkurat, maðurinn fékk áfallahjálp, segir í fréttum og  siðan ekki sögna meir, málið afgreitt, að hálfu fréttastofunnar allavega, og er ég þá ekki að finna að fréttastofunni, heldur því, að við vitum ekki baun hvað áfallahjálp er.   Maðurinn fékk semsagt áfallahjálp, á slysstað, eða gosstað, og hvað er þá áfallahjálp?????

   Allir vildu Lilju kveðið hafa.    Á þeim árum sem orðið áfallahjálp var fundið upp var ekki þverfótað fyri skoðunum, og vitneskju, og snobbi fyrir þessu orði. og rætt var um áfallahjálpina, hér og þar og ýmis námskeið hér og þar.  Enginn var maður með mönnum nema að hafa það í ferilsskránni að hafa farið á eittthvað sem heitir því orði. Allavega að geta sagt frá því. Það var nú aldeilis meira.   En var einhver sem gat útlistað það?   Jújú, það voru margir sem gátu útlistað það, en það var nú bara "Common sense", sem í orðtök voru lögð.  Þetta er bjargföst skoðun mín .

   Þegar snjóflóðin dundu yfir fyrir vestan, skynjaði ég einhvernveginn, að þar voru orð í verki, þar var þessi hjálp, sem einstaklingurinn gat veitt af kærleika og nærveru, þar áttum við einnig sameiningartákn.   Ég fylgdist algerlega með öllu sem þaðan kom, og það var einnig stórkostlegt að Reykvíkingar skyldu hópast saman til kirkju, til samveru, og bæna til hins almáttuga.   Hver sem það er.................  Og við sem engann áttu ´ættingja, gátum einnig syrgt í hljóði.

   Sama upplifði í í Osló, eftir Úteyjarharmleikinn.   Það var mjög lærdómsríkt að mínu mati, og hentaði mér. Ég fór með dóttur minni í miðbæinn, og samvera mín með barnabörnunum, í þögn, var eitthvað sem var gott.

   En ég er stundum að hugsa þessa dagana, stendur presturinn einn í þessari áfallahjálp, í þessu hörmulega stórslysi, sem varð í Sandgerði?   Ég vona ekki, því það er ekkert annað en stórslys, þegar svona gerist í bæjarfélagi sem Sandgerði er.

   Mér er hugsað til Sandgerðinga, mér er hugsað til kaupstaðarins Sandgerði, mér er hugsað til prestsins.   Ég veit ekki hvernig á því stendur, mér fannst ég þurfa að fara þangað, en skynsemin sagði mér að ég hefði ekkert þangað að gera.   Mér hlýnaði um hjartaræturnar þegar ég heyrði, samstöðuna þar.

   Hugsum um það áfram, ekki gleyma því...... 

Sjálfsvígsumræður, og staða

   Eiginlega get ég ekki orða bundist vegna stefnuleysis í okkar málum varðandi sjálf´svíg á Islandi. Mér hefði ekki dottið til hugar fyrir 40 árum að ekki yrðum svona máttlaus í stuðningi, og opnun á þessu máli.

   Það virðist endalaust vera talað um staðreyndir, þetta og þetta mörg sjálfsvíg.  Þessar og hinar niðurstöður, og fólk er enn leitandi.   Situr fyrirlestra, þar sem ekkert kemur fram í raun, þar sem það á að vera fyrirspyrjandinn, sem er aðalatriðið, ekki fyrirlesarinn.

   Það er ekki okkur nóg, að geta sagt að maður hafi komið að nokkrum sjálfsvígum, og svo framvegis, það segir ekki sjálfsvígsfórnarlömbum nokkurn einasta hlut.  Hann gengur út frá svona fundi án nokkurs hlutar.

   Mig langar til þess að vita hvernig stuðningshópur samanstendur, hver er starfsgreinastaða þeirra sem í þeim hópi eru, og hvernig er stefna þess hóps að styðja, hvernig byggir þessi hópur sig upp.  Fórnarlömb sjálfsvíga geta þau verið nokkuð örugg með að fá stuðning, hjúkrun inni á fundi ef þau brotna niður?

   Hvar erum við stödd í Þessum málum.

   Sjálfsvíg gleymist aldrei, en það eru leiðir til að lifa með því, alveg eins og annað. Og aðferðin er alltof flókin til þess að hægt sé henda fram einhverju í stuttu máli. Vegurinn er langur.

   Ég býð mig fram.