Sjálfsvígsumræður, og staða

   Eiginlega get ég ekki orða bundist vegna stefnuleysis í okkar málum varðandi sjálf´svíg á Islandi. Mér hefði ekki dottið til hugar fyrir 40 árum að ekki yrðum svona máttlaus í stuðningi, og opnun á þessu máli.

   Það virðist endalaust vera talað um staðreyndir, þetta og þetta mörg sjálfsvíg.  Þessar og hinar niðurstöður, og fólk er enn leitandi.   Situr fyrirlestra, þar sem ekkert kemur fram í raun, þar sem það á að vera fyrirspyrjandinn, sem er aðalatriðið, ekki fyrirlesarinn.

   Það er ekki okkur nóg, að geta sagt að maður hafi komið að nokkrum sjálfsvígum, og svo framvegis, það segir ekki sjálfsvígsfórnarlömbum nokkurn einasta hlut.  Hann gengur út frá svona fundi án nokkurs hlutar.

   Mig langar til þess að vita hvernig stuðningshópur samanstendur, hver er starfsgreinastaða þeirra sem í þeim hópi eru, og hvernig er stefna þess hóps að styðja, hvernig byggir þessi hópur sig upp.  Fórnarlömb sjálfsvíga geta þau verið nokkuð örugg með að fá stuðning, hjúkrun inni á fundi ef þau brotna niður?

   Hvar erum við stödd í Þessum málum.

   Sjálfsvíg gleymist aldrei, en það eru leiðir til að lifa með því, alveg eins og annað. Og aðferðin er alltof flókin til þess að hægt sé henda fram einhverju í stuttu máli. Vegurinn er langur.

   Ég býð mig fram.