Þöggun.

   Það er nú meira hvað hún getur farið í taugarnar á mér, þöggun er í rauninni mikil valdbeiting, nokkurskonar fjöldavaldbeiting. Ussusussu, þetta er svo misskilið hegðunarmynstur að maður verður bara ekkert var við þetta, fyrr en einhver, eða einhverjir benda manni hreinlega á það, svo samdauna getum við orðið, bæði innan landsins og innan flokka, og hópa.  Þegar svo langt er gengið, er þá ekki hið sjúklegasta form meðvirkninnar í gangi.  Þegar svo er, verður sá hópur sjúkur, algerlega undir þessari miklu valdbeitingu, sem þögnin veldur, að ég tali nú ekki um hópþöggunina.  Þessi hópþöggun var notuð í Íslenskum stjórnmálum, strax eftir hrun, og kannske svosem ágætt um tíma meðan þjóðin var að átta sig á þessu öllu. Harðsnúið fólk í pólitik, varð áttavillt, og jafnvel missti tök á sínum pólitísku hugsjónum, og varð það áberandi, sérstaklega hjá hægri mönnum.

   Það var mikil heilun sem fólst í búsáhaldabyltingunni, það myndaðist gífurleg samstaða, mér fannst allt í einu við vera loksins ein þjóð. Það var svo margt sem hafði farið fram hjá mér, hvað varðaði þjóðarvitundina, taldi mig vera konungssinna. Sjálf þorði ég ekki á torgið, þar sem ég er með mannmergðarfobíu. En meðan við vorum sorgbitin fyrst eftir hrunið, var eiginlega gott að þessi þöggun var. Í sorginni eigum við til að bulla útí allar áttir, við okkur sjálf og við aðra, hinum sorgbitna sjaldnast til hæfis.  En þöggunin var of lengi, og var brúkuð vísvitandi, af ráðamönnum.   Svei mér þá ef mér fannst ég ekki vera vör við að fólk ætti í hinum meztu vandræðum, með að segja upphátt, hvort það vildi krónu eða evru, hvernig við vildum breyta hlutunum og hvenær..

   Svona var það, og framhaldið hlaut að verða, afhjúpun eða afhjúpanir, um leið og við fórum að fletta ofan af þessum gaurum okkar, fóru afhjúpanirnar í gang.   Það fóru allir jafnvel að segja frá djúpstæðum leyndarmálum lífs síns, og það án þess að hafa fengið sér í glas, og er það gott, allir bara komnir á trúnó, edrú. Það er alveg stórkostlegt, hinn þögli sanni Íslendingur, sem vanur var að bíta á jaxlinn og bölva í hljóði, á hverju sem dundi, var bara allt í einu farin að rífa kjaft. Og gera allt vitlaust á Austurvelli!!

   Fáum til okkar Evu Joly, sem bjargaði okku andlega, okkur veitti ekki af, hún fór að leysa fléttuna með afhjúpunaraðferðinni, á alveg stórkostlegan hátt.  Síðan höfum við verið í afhjúpunum, hér og þar, og mikið er það gott, í ýmsum skúmaskotum, og ekki nóg með það, fólk hefur opnað hjörtu sín á gátt, fyrir okkur öllum. Það fær mig enginn til að trúa því að það sé auðvelt að opna sig með þau alvarlegu mál, sem upp hafa komið.  Ég á svo erfitt með að hugsa hvernig menn komast í gegnum hinn hversdagslega dag, með svona byrði á bakinu, mikla yfirvegun hljóta margir að hafa.

   Ég fæ óhjákvæmilega sektarkennd, ég hef samúð með konum, hef samúð með börnum sem rænd eru sakleysi sínu. Og skil ekki af hverju við, þessi þjóð, sem teljum okkur vera svo "klár" og með góð gen, og erum svo fá, gátum ekki vitað þetta.  Hvernig geta þessi leyndarmál bara verið til?

   Ég fer ósjálfrátt að hugsa um skólasystkini mín í barna- og Kvennaskólanum, ég veit akkurat ekki neitt, þannig lagað. Ég er að reyna að draga ályktanir.  Ég tala við barnaskólavinkonu mína.  Tala við vinkonu mína úr Hjúkrunarskólanum.  Spyr Kvennaskólasystur mína eina, "fannst þér erfitt að vera barn fráskilinna foreldra?".

   Einhvernveginn finnst mér svo margir eiga auðveldara með að svara.

   Ég dreg þá ályktun að afhjúpanir séu af því góða.