Neikvæðni...............

     Neikvæðar kringumstæður, eru afleiðingar neikvæðra hugsana, og neikvæðra umræðna.  Við getum tildæmis steinhætt að tala um skilnaðarbörn. Með því að gera það, gerum við barnið að fórnarlambi. Að lifa við þá hugsun annarra til þess barns sem er foreldralaust á annan veginn, er barn sem misst hefur foreldri, til dæmis þegar foreldri deyr.   Þá er iðulega litið á það barn, alltof lengi sem "blessað barnið", og auminginn litli.   Öl framkoma annarra við þetta barn, er á annan veg, en hinna barnanna, sem ekki eru með skilgreint vandamál innan fjölskyldu, þó það sé jafnvel eitthvað dulið, falið, eldfimt samskiptavandamál, sem fyrirlyggjandi er í fjölskyldunni. Engan veginn er ég að gera lítið úr þeim tilfinningum einstaklinga sem hugsa einir um barn sitt, eða tilfinningum barna sem búa við foreldramissi.

     En.......................greinin sem ég las, ekki bara einu sinni, heldur þrisvar, snerti mig.  Ég hef ævinlega búið við blandaðar fjölskyldur.   Afi minn var marggiftur, og eignaðist ég hóp af vinum vegna hans barna.     En...................

   Ég ligg í rúmiinu mínu, það er laugardagsmorgunn.  Sólin skín inn um gluggann. Ég á hund, og ég á kött, rúmið mitt er fullt af dagblöðum, og það er alger þögn, ég elska að vera alein heima.  Ég nýt þess að rúmið mitt er ekki fullt af börnum, akkurat núna, sem kveikja á hávaðasömu sjónvarpi, og sem vilja endilega fá beikon og spælt egg akkurat núna!!!!!!!!!!!!!!!!!

   Ég elska þennan frið, les dagblöðin, og í fylgiriti blaðsins, er Ida Jessen að fjalla um skáldsöguna sína nýju "Börnin".  Hún fjallar þar um sína kynslóð, um þessa slæmu samvisku gagnvart börnunum okkar. Hún vill halda því fram að það sé mjög mikil synd, barnanna vegna, og við séum ekki að gera rétt með því að ganga um með nagandi samviskubit.    Segir okkur hafa þá tilfinningu að hafa svikið börnin okkar þegar við skiljum.   Þessi tilfinning liggi djúpt í vitund okkar.  Og svei mér þá ef hún Ida Jessen hefur ekki rétt fyrir sér. Gamalt fólk, er að burðast með bæði sektarkennd og píslarvættishugsun fram í rauðan dauðann, finnst þau hafa svikið börnin, og sem og þá, gert þau að fórnarlömbum skilnaðar, sem þær klípur sem foreldrarnir hafa komið sér í sjálfir, séu alfarið óleystar. Og maður er kannske skilnaðarbarn, sem framleiðir skilnaðarbarn, á föður sem er fórnarlamb skilnaðar, og móður sem fórnað sér fyrir barnið og býr í hjónabandi sem er henni alls ekki til hæfis.

   Þetta er flókið.  Vandamál öldungs á lokaspretti lífs sín, er oft þetta, að hafa ekki leyst þessi mál, í tíma. Því miður, og það er mjög erfitt.   Ég held að nauðsynlegt sé fyrir alla, að vera búin að koma, ýmsu svona löguðu í lag, áður en inn á síðasta heimilið er haldið...............

   Það er ekki nóg með elsku elsku litlu skilnaðarbörnin, heldur eru það einnig foreldrarnir sem þurfa að þjást yfir því að hafa gert börn sín að skilnaðarbarni.

   Aumingja ég, segi Signa Wenneberg, sem bæði hefur framleitt skilnaðarbarn og er sjálf skilnaðarbarn.  Þrisvar sinnum skildi móðir mín við menn sína.  Faðir minn var óttalegur rugludallur, ég veit ekkert hvort ég er einbirni, miðjubarn, litla systir, eða stóra systir. Það er mjög óþægilegt þegar ég les um að það hafi stóra þýðingu, hvar maður sé í röðinni í systkinahópnum.   Hvaða systkinahóp eruð þið eiginlega að meina?????????????

   Svona er þetta flókið, og öll eru þessi viðhorf sem ég hef nefnt, ótrúlega neikvæð, gagnvart til dæmis barninu, sem hefur þann eiginleika sjálft, að vilja líta jákvætt á hlutina.

   Allt er þetta dæmalaust vesen..............því verður ekki neitað...................

 

Athugasemdir

[Guðný Anna Arnþórsdóttir, 9.5.2010 kl. 21:52]

Svo sammála, að við verðum að vanda orðræðu okkar og hvernig við komum hugsunum til skila. Neikvæðni og fórnarlambssyndrómið eru hvort öðru verra. Góðar athugasemdir, Solla.

[Sólveig Hannesdóttir, 9.5.2010 kl. 22:41]

Tveir kaflar af þessu eftir kæra mín.